MvM en meer
Vanmorgen vroeg stond mevrouw 'ik weet haar naam niet meer' voor de deur. 2 jaar min 1 maand zat ze hier ook. Toen was ik heel nerveus en vond ik mezelf zo dapper dat ik al had gebeld met 5 weken zwangerschap, na die 2 miskramen. Nu helemaal niet nerveus, het was vooral gezellig. Zij wist ook nog van de miskramen en vond het heel leuk om mr. T zo rond te zien hobbelen. Hij vond haar ook erg leuk :) Met zijn 3-tjes aan tafel doen we het gebruikelijke testje, waarbij na een paar seconden de streep zo donker wordt, dat hij helemaal uitloopt. Zij is zo enthousiast over de donkere kleur dat ze gelijk 8 kannen voor me gaat halen.
Daarna komt het gesprek op 'het aanmelden van een vriendin'. Ik zeg haar dat er net een hele lading kinderen geboren zijn en dat er, tot mijn verbazing, niet 1 van die dames heeft meegedaan met MvM. We kunnen niet anders dan concluderen dat iedere vrouw dat voor zichzelf moet weten, dat je ze onmogelijk kunt dwingen als ze niet willen, maar we komen ook allebei tot de conclusie dat we het erg jammer vinden. De vorige keer was ik zo ontzettend misselijk en werd ik echt beroerd van die kannen, maar toch heb ik het gedaan. En toen het echt niet meer ging, was mn vakantie daar en hield het op. Nog nooit heb ik zo genoten van 'gewoon' plassen :) Je waardeert gewoon plassen volgens mij alleen als je het weken in een kannetje hebt gedaan haha. We bespreken de einddatum, die komt op 10 augustus. Jeetje, wat is dat nog ver weg! Dat zijn nog heel wat kannen om te vullen. Maar damn, wat een fijn idee dat daarmeemisschien wel 1 iemand de kans krijgt om moeder te worden! Ik gun het iedereen, eerlijk waar, maar 2 ivf-ende vrouwen in mijn omgeving in het bijzonder. Wat zou het mooi zijn voor ze! Met hen in mijn gedachten (al klinkt dat viezer dan ik wil), is het zo 10 augustus.
Gebeurde het voor mr. T tot 2 keer toe dat ik een week wist dat ik zwanger was, toen het fout ging. Nu ging die eerste spannende week zo voorbij. Ben ik rustiger? Ja. Maar niet omdat ik heilig geloof dat dit zomaar goed gaat. Ik heb er wel een heel goed gevoel bij, heb er wel vertrouwen in. Maar mijn rust komt puur voort uit het gevoel dat ik er niets over te zeggen heb. Bij mijn zwangerschap van T. had ik steeds het idee dat ik het kon beinvloeden. Alles goed moeten doen, nee, perfect...anders zou het mis gaan. 40 weken geen paracetamol aangeraakt omdat ik bang was dat het iets zou beinvloeden. Nu heb ik dat niet. Door T. weet ik dat alles daarbinnen moet kloppen om van een paar cellen te kunnen uitgroeien tot een compleet mensje. En dat ik slechts degene ben die het van heeeeel dichtbij mag meemaken. Maar ik heb er niets over te zeggen :) Dat staat in principe los van mij. Ik weet niet of iemand begrijpt wat ik bedoel, maar het voelt wel heel mooi, die rust.
Daarnaast voel ik me super. Heel raar eigenlijk, want zwanger zijn stond voor mij gelijk aan pijnlijke borsten, misselijkheid en vooral belachelijk moe zijn. Nu heb ik dat niet. Ik ben wel een beetje misselijk als ik op sta, maar dat is na een halfuurtje weg en het is nog lang niet zo erg dat ik hoef te spugen of moeite heb met mn eten binnen houden. Eerst maakte me dat ongerust, maar na het zien van die donkere streep vanmorgen (en stiekem ook die van de test van afgelopen woensdag, voor in het plakboek) prijs ik mezelf maar gelukkig. Zou toch lastig zijn als ik heel de dag wil slapen terwijl er hier een vrolijke jongen rond rent.
De verloskundige is gebeld. De eerste afspraak, inclusief echo, staat gepland voor 12 juni. Nog net een paar dagen voor onze vakantie. Dat manlief weer in zijn gebruikelijke ontkenningsfase zit, mag ook weer duidelijk zijn. De tijd van de afspraak kwam hem niet uit en dus vroeg ie heel serieus of ik niet alleen kon gaan. Tuurlijk lieverd, als jij later tegen je 2e kindje wil zeggen dat deze het niet waard was om even mee te gaan. Hij keek me goed aan, zuchtte diep en zei met een piepstem 'dat ie dan wel mee zou gaan'. Later kwam ie naar me toe om te zeggen dat ie nog wel erg aan het idee moest wennen. Lekkere muts haha. Hij wist echt waar ie aan begon hoor, maar vrienden van ons zijn in maart voor de 2e keer ouders geworden en dat valt die man soms een beetje zwaar. Die verhalen (+ de vermoeidheid) tegen man zijn natuurlijk genoeg om hem op de kast te krijgen. Gelukkig heeft ie nog even om te wennen, de lieverd :)
Lieve dames, ik heb jullie weer lang genoeg verveeld met dit verhaal. Wil het toch proberen nog een beetje bij te houden voor mijn eigen naslagwerkje. Heeft met T. goed gewerkt, ik kon later een hoop terugvinden van hier!
Fijne avond en geniet van het heerlijke weer :)
reacties (0)