All good things come to an end...

Dat aan alle mooie en goeie dingen een eind komt, wordt vandaag weer
bewezen. Vandaag heb ik afscheid genomen van mijn lieve, oude
verzorgpaardje Sabiene.



Met haar ong. 35 jaar heeft ze een zeer respectabele leeftijd. En
ondanks dat ze nog hinnikt en knuffelt en nieuwsgierig om haar heen
kijkt, wil haar lijf niet meer meewerken. Ze kan niet meer opstaan, en
dat moet je als paard wel kunnen. Gelukkig zijn haar eigenaren er om
haar te helpen, maar het blijft een zwaar, zwaar paard en om haar steeds
overeind te sjorren, dat gaat niet.

Daarom hebben zij besloten om haar in te laten slapen. Ik ben ze zo
dankbaar dat ze me het hebben laten weten en dat ik vandaag dus nog met
een appeltje en komkommer even heb kunnen knuffelen met 'mijn' lieve
bientje.

Ze is er altijd geweest en het zal heel raar zijn om de volgende keer op
stal te komen en haar niet te zien. Ik had gehoopt om haar binnenkort
mijn baby te laten zien, zoals ik een aantal van haar veulens heb kunnen
bewonderen. Maar dat zit er niet in. Toch heeft mijn baby wel een
knuffel gekregen van haar. Ze stond zo lief met haar neus over mijn buik
te wrijven dat ik bijna zeker weet dat ze het bewust deed.

Ik zal haar vreselijk missen, maar ben zo blij dat ik haar ken en haar heb mogen verzorgen.

Dag lieve, lieve Bientje, tot ooit!