Loslaten...

is het moeilijkste wat je als ouders moet doen. Tenminste, dat zegt mijn moeder altijd. Dat roept ze al JAREN! Of het nu gaat om voor het eerst alleen naar school wandelen, of naar oma te fietsen (met pa op ong. 20 meter achter je zonder dat je het weet), of wanneer je dochter gaat samenwonen (om daarna met bijna gebroken hart weer thuis komt wonen), het is allemaal loslaten. Je kind het zelf laten ervaren, erop vertrouwen dat je kind het zelf goed doet.

En nu, met mijn 4 weken en 1 dag zwanger, merk ik dat ik al moet loslaten (nu al?!). Vriendje en ik hebben er alles aan gedaan om dit kindje een mooie start te geven (foliumzuur, geen kattenbak, gezond eten op af en toe een patatje na, een mooi eitje van mij, een sterk zaadje van hem) en nu moeten we loslaten. Ons mooie frutseltje is, als ik de boeken mag geloven, keurig in mijn baarmoeder terecht gekomen en moet het nu helemaal zelf doen. Zelf groeien, zelf sterk worden, zelf orgaantjes en botjes maken, noem het allemaal maar op.

Ik kom dus tot de conclusie dat mijn moeder (alweer) gelijk heeft. Loslaten is moeilijk. Ik zou willen dat we nog veel meer konden doen om ons wondertje te helpen bij al die belangrijke dingen. Maar ik moet het loslaten. We hebben van te voren alles gedaan wat we konden doen, en nu doen we dat op onze manier nog (vitamientjes, geen kattenbak, kusjes op mijn buik plakken etc.), maar voor de rest moet ik het loslaten. Ik moet echt gaan vertrouwen op dat kleine wonder in mijn buik.

Dat het maar een groot en gezond wonder mag worden.