Slaap poesje slaap

Het is weer eens tijd voor een blogje over niet-baby's. Dus vandaag een stukje over de katten. Wij hebben er (na een sterfgeval in januari) nog 3.

Boris is de oudste. Hij was een asielzoeker en is inmiddels 12 jaar oud. Het is een echt kroelkater. Hij zit bijna altijd bij me. Op de bank, aan de eetkamertafel, in bed, in de keuken. Zolang ie maar binnen aai-bereik is. Hij is best stoer, die Boris. Nergens bang voor en klein als ie is (hij weegt nog geen 4 kilo) hij is de rest de baas.

Dan hebben we Phoemba, ook zo'n lieffie. Al is zijn karakter heel anders. Phoemba schrikt van zijn eigen schaduw. Waarom? Ik heb geen idee. Is gevonden op straat toen ie 3 weken oud was en lag tussen zijn dode nestgenootjes. Nu woont ie alweer 5 jaar bij mij. Hij weegt 8 kilo (jaja, het is schandalig, maar zeg jij maar eens 'nee' tegen dat 'hongerige' zwervertje die nog altijd in hem zit)

En als laatste hebben we Diva, die haar naam eer aan doet. Ze is het mooiste poesje dat ik ooit gezien heb (al zeg ik dat later ook van mijn kinderen terwijl andere daar misschien anders over denken) en dat lijkt ze zelf ook te weten. Ze is lief, mooi en heeeeel harig. Diva is nu 3 jaar oud. Ze is gek op speelgoedmuizen. Die brengt ze steeds naar je toe en dan moet je gooien. Om het spelletje aan de gang te houden, legt ze de muisjes vervolgens weer keurig bij je voeten (ik zou willen zeggen dat ik haar dat zelf heb geleerd, maar dan lieg ik...)

Op dit moment liggen Boris (in een rolletje) en Phoemba (languit, dat rolletje lukt niet met 8 kilo) gezellig naast me op de bank. Diva kijkt vanuit de vensterbank naar een duivennest (en om te zorgen dat er geen twijfel over haar gedachten bestaat, likt ze steeds dr lippen af). En Phoemba snurkt echt heel erg hard! Het is zo grappig, ik zou willen dat ik het kon laten horen haha!

Okee, dit was even mijn niet-baby-blog. Fijne avond dames!