En nu de draad weer oppakken

Want ja, je kunt ook niet blijven treuren. De afgelopen dagen heb ik doorgebracht met een kruikje op mijn buik, op de bank en met tranen over mijn wangen. Na de eerste miskraam was ik voldoende gerustgesteld om te geloven dat het de tweede keer allemaal goed zou gaan. Maar nu ook die tweede keer fout ging ben ik natuurlijk niet meer zo makkelijk gerust te stellen. Ik heb de afgelopen dagen enorm veel gelezen, hier op babybytes, maar ook in boeken en verder op internet. Het hoeft allemaal nog steeds niets te betekenen, het kan allemaal gewoon nog steeds goed gaan. Maar.....die blijft door mijn hoofd spoken. Maar dit, maar dat....

Ik heb zojuist toch de verloskundige gebeld voor een afspraak. Ik wil het er even over hebben, even horen hoe zij erover denken. En nu zei die mevrouw aan de telefoon precies wat ik al dacht. 'het hoeft niets te betekenen, het kan de volgende keer gewoon goed zijn, MAAR misschien is er ook wel reden om naar een gynaecoloog te gaan. Al met al, volgende week donderdag een afspraak en dan hoor ik het wel.

Mijn vriend heeft er nog altijd enorm veel vertrouwen in (let maar op meissie, de volgende keer is het voor ons) maar ik zie het even niet. Dus vertrouw ik nu maar op hem. Hebben wel afgesproken om er even mee te stoppen. Want ja, zwanger worden, dat kan ik nog wel een keer hebben hoor. Dat vind ik heerlijk, ik hang met liefde naast de wc midden in de nacht. Maar weer een miskraam, dat trek ik even niet. En ik mag misschien niet zo denken, maar ik moet wel eerst even (voor mezelf) weten dat ik dat nog een keer kan hebben, anders zijn we straks nog verder van huis. En het moet tussen mijn vriend en mij wel goed blijven gaan.

Intussen zijn alle babyspullen (nee, geen dozen vol hoor) in het dekenkistje naast mijn bed opgeborgen. Ik kon er niet tegen om ze steeds te zien. Het klinkt zo dramatisch, maar moest er steeds om huilen. Sta je met zo'n inieminiemutsje in je handen of mijn (met grote trots gekochte) Dikkie Dik boeken. Dus die liggen nu netjes in de dekenkist. Niet direct in het zicht, maar wel binnen handbereik. Zie je, ik ga het vanzelf weer positief zien.

Rest me voor nu alleen nog dat ik jullie wil bedanken voor de lieve, steunende en hartverwarmende berichtjes. Jullie zijn geweldig :-)