Samen staan we sterk!

Oh, wat waren we blij met die positieve test vorige week. In de eerste poging al meteen zwanger! Zaterdag mijn ouders verteld, die konden wel wat goed nieuws gebruiken en wij liepen te stralen dus konden het toch niet zo goed geheim houden. We waren ook zo trots haha. Ouders helemaal blij! Het was zo leuk om ze zo happy te zien.

Helaas was het een korte droom. Afgelopen zondag verloor ik wat bloed. Het was niet veel, een beetje 'oud bloed' leek het. Ik heb geprobeerd rustig te blijven, want had hier gelezen over innestelingsbloeding e.d. Maar maandag was het nog steeds zo. VK gebeld, die nog niet zoveel kon doen omdat ik pas 5 en een halve week was. Afwachten dus. Inmiddels ben ik dus, helaas, echt ongesteld geworden. Ik voel me niet misselijk meer, de pijn in mijn borsten is weg en ik ga er vanuit dat daarmee onze droom al vroeg gestrand is.

Hoewel het me ergens gerust stelt dat ik in ieder geval zwanger kan worden, vind ik het vreselijk dat het fout gelopen is. Aan de ene kant wil ik zo snel mogelijk weer zwanger worden. We waren zo enorm blij! Aan de andere kant merk ik ook dat dit eerst een plekje moet krijgen. We hadden ons erg verheugd op de zwangerschap, waren in ons hoofd al van alles aan het plannen en namen aan het verzinnen, dat stopt opeens weer even. Nu het even moeilijk is, zie ik juist hoe fantastisch mijn vriend is. Ik ben zo blij met hem! Het lijkt me geweldig om ooit een kindje (of meerdere ;-) ) met hem te mogen krijgen. Tot die tijd: samen staan we sterk! Ik wil hem nooit meer kwijt.