Bevallingsverhaal Aiden Dean

op 28 maart 2011 lag ik heerlijk op de bank bones te kijken toen in ene om 22:30 mijn vliezen braken. Ik schrok me rot! ik zei tegen mijn vriend: is dat vruchtwater????? hij kijken, ja dat is zeker geen afscheiding. het stopte niet met stromen en ik begon meteen te shaken en wist niet eens meer hoe mijn telefoon werkte. Na een paar minuten naar het scherm gestaard te hebben was ik weer op de hoogte hoe hij werkte hahaha snel de vk gebeld. die zou binnen een half uur bij ons thuis zijn. Zo gezegd zo gedaan, ikm oest in de tussentijd het vruchtwater opvangen. Kopjes vol!! het was duidelijk vruchtwater. Na controle van het vruchtwater heeft ze het ziekenhuis gebeld om te vragen of er plek was, gelukkig wel en we konden er direct naar toe. ik ging nog even plassen en dacht toen: zoooo waar komt die kramp vandaan. ondertussen snel tas ingepakt, want daar was ik natuurlijk niet op voorbereid dat het al zo vroeg kon gaan beginnen. dus geen vluchttas klaar staan. Volgens de vk hoefde ik geen babykleertjes mee te nemen, want ze was er wel bijna zeker van dat de baby niet zou komen. ze zei nog; ik denk niet dat je gaat bevallen. Toch kleertjes in me tas gepropt :) voordat ik weg ging kreeg ik toch weer kramp in mijn buik. toen ging de vk toch een beetje twijfelen. Taxi gebeld en naar het ziekenhuis toe. Het was ondertussen 23:30, ik werd meteen aan de ctg gelegd en alles ging goed. De weeen kwamen langzaam opzetten en waren makkelijk op te vangen met puffen. Ik dacht als dit het is....  ze wouden nioet controleren of ik ontsluiting had vanwege bacterien. Uiteindelijk werden de weeen erg regelmatig. bleek dat er om 23:30 een babytje was geboren en er geen plek meer zou zijn als ik zou bevallen. dus ze gingen rond bellen om te kijken of we ergens anders terecht konden. weeen werden steeds wat heftiger, maar niet super pijnlijk ofzo. ambulance arriveerde en toch maar ff controleren of er ontsluiting was en ja hoor.... al bijna 5 cm en dat binnen een uur!!! met loeiende sirenes met 180km per uur naar een ander ziekenhuis, ambulance personeel was top. heb de hele weg kunnen lachen, ze stonden versteld dat ik er zo nuchter onder was. bij aankomst in het andere ziekenhuis zijn wij naar een verloskamer gebracht en weer aan de ctg gelegd. alles ging goed en ze gingen even controleren of er meer ontsluiting was. ondertussen was er weer een uur voorbij, en ja hoor..... bijna 8 cm ontsluiting!! in 2 uur!!! dus nu zou het snel gaan volgens de gyn. dat klonk goed!! maar helaas het mocht niet zo zijn. iets van 6 uur later had ik nog steeds maar 8 cm en gingen ze me weeen opwekkers geven, ondertussen ging ik DOOD van de pijn. Ik heb nog nooit zoiets in mijn leven gevoeld. wegpuffen lukte me al bijna niet meer en ik wou er gewoon echt vanaf zijn. De vliezen werden nog een beetje meer gescheurd op de hoop dat de ontsluiting sneller zou gaan. Ik heb toen om pijnstilling gevraagd omdatik het echt niet meer houden kon. de pijn was zoooooo super erg. ik heb geschreeuwd van de pijn en gejankt. kwas echt mezelf ff niet meer. Volgens hun was het niet mogelijk omdat er al zoveel ontsluiting was. Uiteindelijk heeft mijn vriend de gyn nogmaals erop gewezen en toen kreegik toch pijnstilling, een prik in mijn bovenbeen. de baby lag met zijn gezichtje naar boven toe(sterrenkijker) dus hij moest eigenlijk draaien, ik heb toen om me knieen op het bed met me hoofd leunend op het hoofdeinde van het bed gelegen op de hoop dat hij zou draaien. Niks hielp en ik werd helemaal gek. uiteindelijk begon de prik een beetje te werken en ik was helemaal van de wereld, als ze wat vroegen reageerde ik een minuut later een keertje. Het maakte het iets dragelijker, maar alsnog wist ik niet wat me overkwam. die weeenopwekkers kickte er ook goed in en de pijn bleef maar erger worden. Ze hadden een electrode op het hoofdje aangebracht om zijn hart te kunnen meten. bij 9 cm moest ik maar gaan persen want de baby moest nu echt komen. ze zagen dat de hartslag iets minder werdt, dus hij moest er gewoon uit!  ikmocht eindelijk persen!!!! wat een pijn, maar ook wel weer opluchting. ik heb geschreeuwd, als ik het filmpje zie kan ik weer janken. ik moest maar rustig blijven van hun, niet dat het mogelijk was. heb ook gewoon echt toegegeven aan mijn eigen gevoel en gewoon het hele zieknhuis bij elkaar geschreeuwd :) ongeveer per wee 3x persen. persen persen persen, naar mijn gevoel gebeurde er niks, ze hadden wel de vagina verdoofd. dus daar kon het ook doorkomen, tot dat mijn vriend zei, ik zie haar!!!! het hoofdje was dus al wel zichtbaar! ze zou gaan knippen en de vacuumzuig gaan gebruiken. uiteindelijk was de zuig niet nodig en was de knip voldoende. gelukkig voelde ik daar niks van. knip is ongeveer 3cm. na 41 minuten uitdrijving kwam Aiden Dean op de wereld!!! ik kreeg hem meteen op mijn borst en ik wist niet wat me overkwam, ik was helemaal in shock met zo'n klein schreeuwend kereltje op me. zooooo eng!!! ik had het heel anders voorgesteld. Hij werdt een beetje kortademig door de prik die ik in mijn been had gekregen dus hij werd al snel mee genomen. mijn vriend meegestuurd, mijn mooie mannetje mocht echt niet uit het oog verloren gaan. je weet maar nooit!! toen ben ik gehecht en heb ik naar de placenta gevraagd aangezien ze die niet uitzich zelf lieten zien. ik heb ook eraan gevoeld, net rubber! maar bij nader inzien vonden ze de placenta niet compleet en ben ik naar de ok gebracht waar onder narcose de resten van de placenta zijn verwijderd. Terwijl het enigste wat je wil is bij je baby zijn!! uiteindelijk op de uitslaapkamer heb ik gevochten tegen weer in slaap vallen en mocht ik naar me baby toe. Die lag op de couveuze afdeling, maar niet in een couveuze. wel in een verwarmd bedje. Mijn bed werd ernaast gezet en ik kon even heeeeeerlijk van mijn mannetje genieten. ik werd naar een andere afdeling gebracht en moest mijn baby achterlaten, dat was het allerergste gevoel ooit! hij mocht wel meteen door naar de wiegenkamer waar hij aan een monitor lag. Hij moet om de 3 uur gevoed worden, dus ik ben constant op en neer aan het lopen geweest om het allemaal zelf te kunnen doen. en maar tegen me zeuren dat ik moest gaan slapen. HOE DAN!!?? na het prikken van zijn billirubine(stof die de lever aanmaakt) bleek dat deze te hoog was en moest hij fototherapie, dat houdt in dat hij onder een lamp moest liggen met een raar kapje om zn hoofd om zn ogen tegen het liicht te beschermen. ik heb me kapot gejankt, ik lag op een zaal waar iedereen wel zn baby bij zich had. dus de hele dag gejank en niet eens van je eigen baby!!

Heleboel ging mis in dat ziekenhuis en ik werd helemaal schijtziek van hun gezeik! volgende dag was de billirubine goed en mocht hij onder de lamp vandaan.

Ik moet er vandoor, duty calls!!! ik ga snel weer verder!