Bevallingsverhaal

Lieve bb vriendinnetjes en martijn,

Sorry voor mijn vertraagde Blog over mijn bevalling!
Ik heb een hele zware bevalling gehad waar ik wat lang van moest herstellen en nog van moet herstellen!
Maar beter laat dan nooit!

Maandag op dinsdag nacht 15 maart sliep ik heel onrustig, ik werd steeds wakker had wat zeurende pijn maar dat mocht verder nog geem naam hebben. Om 6 uur ging de wekker want manlief moest naar zijn werk! Toen ik, terwijl hij aan het douchen was, naar de wc ging, zag hij aan mijn gezicht dat t menens was!
Ik ben mijn bed weer ingegaan en gaan tellen! De weeen kwamen om de tien minuten maar wat deden ze zeer! Heel anders dan dat ik me had voorgesteld! Wat een ellende, ik kreeg t niet weggepuft! Ik wist niet meer hoe ik moest liggen, zitten of moest staan! Mijn mannetje is gewoon naar zijn werk gegaan omdat de weeen nog niet zo snel op elkaar kwamen. Ik zou hem gewoon wanneer de weeen sneller op elkaar zouden komen of wanneer ik hem nodig had! De hele ochtend heb ik in mijn bedje gelegen en elke keer wanneer er weer een wee kwam op de klok gekeken om te timen of het al sneller op elkaar kwam, maar niet echt dus,, de ene keer om de 10, de andere keer om de 9 minuten, maar sneller nog niet.. Maar wat had ik een pijn, de weeen straalde uit naar mijn benen en rug,, helemaal niet in mijn buik, doordat ik geen druk op mijn stuitje kon verdragen moest ik bij elke wee met mijn armen mijn billen en benen omhoog duwen om de druk van mijn stuitje af te halen,, maar op deze maniet verzuurde mijn armen totaal.. maar het was het enige draagbare.

Om een uurtje of 13.00 trok ik het niet meer, en kwamen de weeeen ongeveer om de 6 minuten. Toen heb ik mijn mannetje gebeld, gezegd dat het geen haast had, maar dat ik het fijn zou vinden als hij naar huis zou komen,, ik wilde niet meer alleen zijn. Na ongeveer een uurtje was hij thuis en heeft hij het timen van me overgenomen, heel lief schreef hij elke wee op hoe laat het was! Zo hadden we een heel mooi lijstje. De pijn werd alleen maar erger en de weeen kon ik bijna niet meer wegpuffen van de pijn, ik was inmiddels al aardig moe van het puffen en het opduwen met mijn armen, maar ik moest door, want ik had nog lang geen weeen om de 3-4 minuten. Ik hoopte wel dat het snel zou komen... Maar helaas, het kwamt maar niet op gang, om twee uur 's-nachts kwamen de weeen om de 5 minuten maar ik kon niet meer, dus manlief ging de verloskundige bellen. Nou het antwoord dat we kregen was niet echt motiverend! Bel maar terug als de weeen om de 3-4 minuten komen en minimaal een minuut aanhouden,, wat een domper zeg,, voor mijn gevoel moest ik na ruim 20 uur weeen hebben toch wel iets van ontsluiting moeten hebben, maar ze kwam gewoon niet!!! En wat had ik een pijn!!! Na weer twee uur verder puffen en om de 4 minuten weeen die ruim een minuut aanhielden, hebben we gewoon weer gebeld, ik trok het echt niet meer van de pijn. Ze kwam wel even kijken!! Joehoe, dacht ik, nu gaat het echt beginnen! Na een klein half uurtje om half 5 midden in de nacht was ze er dan, de verloskundige, ze komt me verlossen dacht ik. Nou niet dus,, na gevoeld te hebben had ze een niet zo leuke mededeling voor me! Alleen mijn baarmoedermond was nog maar verstreken maar nog nul ontsluiting!!!!!!!!!!!!

Om half 8 kwam een andere vk terug om te kijken hoe het met me ging. Ze wilde even drie weeen afwachten om te kijken hoe ik het deed en hoe lang er tussen zat en hoe lang ze aanhielden. Ze zag hoe zwaar ik het had maar kon er verder ook niets aan doen natuurlijk, beenweeen zijn nu eenmaal (bijna) niet op de vangen. Dus wat ik deed was wel goed, ik moest er alleen wel rekening mee houden dat ik straks ook nog een bevalling moest doen en dus nog wat krachten moest sparen!! Ja dat weet ik ook wel, maar hoe had het dan gemoeten??? Ze heeft wel even gevoeld en jawel hoor, 1 cm!!! Mijn god, dit gaat nog jaren duren dacht ik! Ze heeft nog even gestript en gemasseerd zodat het 2 cm werd, is weer weggegaan. Toen ben ik in bad gegaan en om 12 uur kwam er weer een andere vk om te kijken hoe het ervoor stond. Ik gad 3 cm ontsluiting,, dus ze kon mijn vliezen breken, dat heeft ze gedaan! Toen vroeg ze of ik naar het ziekenhuis wilde gaan nu de weeen nog niet om de minuut kwamen. Dus wij de auto in en op weg naar het ziekenhuis!

In het ziekenhuis aangekomen en onze kamer toegewezen hebben gekregen hebben we daar een uur gewacht op personeel, echt heel erg,, maargoed, ik ben maar gewoon op bed gaan liggen en had nog steeds ontzettende pijn. Uiteindelijk kwam er dan iemand om wat gegevens op te nemen, maar tien minuten later was de wisseling van de wacht, en kreeg ik een andere arts,, ik heb uiteindelijk 4 diensten meegemaakt in het ziekenhuis, steeds andere verpleging en vk.. haha Maar om een lang verhaal kort te maken, ben ik na drie uur aanmodderen toch maar aan het infuus gelegd met weeenopwekkers,, wat een hel, dat ding stond zo zwaar afgesteld dat ik begon te hyperventileren,, ik kon het niet wegpuffen,, dat ding weer lager, was het ook niet, maar uiteindelijk hadden we de juiste hoeveelheid gevonden. Ik kon de pijn niet meer aan dus pijnverlichting gevraagd en gekregen... uiteindelijk liet de ontsluiting te lang op zich wachten en is de pomp met opwekkers toch weer hoger gezet.. Eindelijk om 20.00 uur had ik 9 cm,, die laatste cm duurde ook niet heel lang meer en om even voor 21.00 mocht ik gaan persen! Na een uur persen was hij er nog niet en moest ik ingeknipt worden, het was een flinke knip! Na een uur en 15 minuten om 22.07 uur , na een bevalling van ruim 40 uur,was Luuk geboren! Wat een geluk en wat een verlichting toen hij eruit was.. geen pijn meer van de weeen, heeeeeerlijk!!!! De nageboorte was er binnen 5 minuten uit!! Toen met mijn benen in de beugels en hechten maar!!! Wat was ze er een tijd mee bezig!

Maar wat een geluk! Zo'n klein wondertje op je borst,,, en alle cliches zijn dan echt waar, je bent  de pijn (even ) vergeten. Mijn mannetje was ook trots en emotioneel.

Die nacht zijn we alledrie in het ziekenhuis gebleven! De eerste dagen thuis waren heel zwaar, ik kon niks, ik had al mijn krachten verspeelt met de bevalling, al mijn energie was wag, mijn armen en benen verzuurd, spierpijn overal! En emotioneel een wrak! Ik voelde me slecht, ik wou zo graag zelf voor mijn mannetje zorgen, maar het ging gewoon niet,,, ik kon hem niet eens vasthouden, dar had ik gewoon geen kracht voor! Elke dag voelde ik me een slechte moeder, maar gelukkig konden mijn man en vrienden me opbeuren en zag ik het weer iets positiever in. Ook de kraamverzorgster was goud voor mij! Het was mijn schoonzusje en ik weet niet wat ik zonder haar had moeten doen. Ook mijn man is een hele goede steun geweest!

Nu ruim twee weken later, gaat het iets beter met me, elke dag een stapje vooruit! Ik moet wel nogsteeds mijn rust nemenn, wanneer ik dat niet doe heb ik mezelf er alleen maar mee. Maar de grootste vooruitgang is wel dat ik nu zelf  steeds beter voor mijn mannetje kan zorgen! Hij is zo lief en tevreden. Ik kan wel zeggen dat ik een hele trotse moeder ben en elke dag meer geniet van mijn mooie wondertje!

Hoe slecht ik me ook heb gevoeld, ik weet nu dat ik moest herstellen en andere dingen voor me moest laten doen, hoe vervelend het ook was, zodat ik nu heel erg kan genieten van mijn mooie ventje,,, ik zou niet meer weten wat ik zonder hem moest! Ik ben nog lang niet volledig hersteld, maar dat komt goed, elke dag een beetje meer.. Ik ben zo blij en gelukkig met de twee mooiste en liefste mannen in mijn leven..

Liefs

Simone