Lieke
Hallo lieve mensen,
Ik kan jullie zeggen dat wij donderdag bevallen zijn van een dochter, Lieke.
De inleiding is 's morgens om half 11 gestart en tot half 8 had ik nog steeds geen ontsluiting. Wel continu kramp en weeen, dus 's middags om 5 uur heb ik een morfine injectie gekregen waar ik heerlijk op heb kunnen slapen.
Om half 11 's avonds was het weer tijd om pilletjes in te brengen, maar omdat ik op dat moment ook nieuwe morfine zou krijgen met een slaapmiddel erbij moest ik eerst nog even plassen en toen ging het heel snel, mijn slijmprop verloor ik net nadat ik naar het toilet geweest was en om onverklaarbare rede deed het bed het niet meer, dus dat moest verwisseld worden en terwijl dat gebeurde kreeg ik enorm veel kramp, pilletjes waren niet meer nodig en ook de morfine zou niet op tijd werken.
Ze voelde de vruchtzak al zitten en het zag er naar uit dat ons meisje in de vliezen geboren ging worden. Ik kreeg al snel persweeen tegen alle verwachtingen in omdat meestal in dit stadium het kindje nog zo klein is dat er niet echt persweeen zijn.
Om 23.15 is ons meisje geboren en al snel was duidelijk dat ze in mijn buik al overleden was tot onze opluchting, want het leek ons heel erg om je kind naar adem te zien snakken.
Lieke was tot onze opluchting ook erg mooi ondanks alle afwijkingen die ze had.
Ze had een gezwel onderaan de ruggegraat waardoor ze geen billetjes had, ook had ze een navelbreuk waardoor als het navelstompje zou afvallen haar buikje open zou zijn en ook had ze geen onderkantje doordat de navelbreuk zover doorliep, ze had twee klompvoetjes, een vergroeid handje en vocht in haar hele lijfje. Ons meisje zou dus zoiezo nooit lang meer geleefd hebben.
Ondanks dat dit een hele goede beslissing geweest is en we eigenlijk geen keuze hadden is het toch je kindje wat je daar dan in je handen hebt. We hebben haar vast gehouden en lang gekeken naar haar. Want ze was zo mooi. Daarna hebben ze haar meegenomen en in de koeling gezet, als we wilden zouden ze haar gelijk weer brengen. Dat hebben we de volgende ochtend nog gedaan en toen kwam het moeilijkste moment uit mijn leven, ons kindje was pas net bij ons en nog geen 12 uur later moesten we alweer afscheid nemen om haar vervolgens nooit meer te kunnen zien of vasthouden....pff, dat was toch echt wel heel moeilijk.
Ze is toen vrijdag gelijk voor obductie weg gegaan en vandaag hebben we gehoord dat ze maandag weer terugkomt naar het ziekenhuis. Op 2 februari nemen we dan voor t laast afscheid in een korte dienst om haar daarna over te dragen aan de mensen van het crematotium. We kunnen haar dan niet meer zien, maar ze in dan toch in dezelfde ruimte aanwezig.
Vanwege de obductie wordt niet gezegd je kunt beter niet meer kijken, maar gewoon resoluut, je kunt niet meer kijken. Je moet dat denk ik ook niet willen. Ze was zo mooi en zo herinneren we haar.
Ik blijf jullie allemaal een beetje volgen hier en zal misschien nog wel eens iets bloggen ofzo.
Allemaal veel geluk en nogmaals heel erg bedankt voor alle lieve verwarmende en voor steunende woorden. Ondanks dat ik jullie eigenlijk niet ken heb ik erg veel steun gehad aan jullie woorden.
Bedankt!!!
reacties (0)