Even klagen

Normaal ben ik niet zo heel erg van het klagen, natuurlijk kan ik het wel af en toe, maar vandaag voel ik me zo moe en op......

Ik heb het echt helemaal gehad. Daan slaapt de nacht al twee weken niet door. Hij wordt een keer of drie wakker en ik kan hem laten huilen, maar dan gaat hij echt niet slapen. Dus elke keer eruit ff troosten en dan gaat hij weer slapen. Mark moet gewoon werken, dus probeer ik het zoveel mogelijk te doen, maar soms schop ik hem toch echt uit bed. Als we net in bed liggen en Daan wordt wakker, gaat hij helemaal uit zichzelf, ik heb namelijk ontzettend last van mijn bekken en als ik net lig, dan duurt het echt ff voordat ik weer rechtop zit.

Daarnaast moet ik soms wel drie keer in de nacht naar de WC, natuurlijk wordt ik dan wakker en slaapt Daan dan heerlijk. Dan wordt hij na een uurtje weer wakker, na een paar uur moet ik weer naar de WC en ga zo de hele nacht door. Dan zit er ook nog eens een heel lief klein meisje in mijn buik die de nachten behoorlijk druk kan doen. Daardoor lig ik ook vaak wakker.

Ook wordt ik moe van mijn lijf. Ik wil gewoon mijn eigen lichaam weer terug. Niet dit krakkemikkige lichaam, die niet eens een rondje Leyweg aankan. Ik word er moe van dat ik niet gewoon op de bank kan hangen, dat ik echt rechtop moet zitten, want anders kom ik weer niet overeind. Heel soms ga ik toch lekker tegen Mark aan hangen en dan bekoop ik het meteen weer met ontzettende pijn bij het opstaan. Het duurt dan tien minuten voordat ik weer enigsinds normaal kan bewegen.

Vanavond had ik eigenlijk een verjaardag, maar ik ben lekker thuis gebleven. Mark is er net heen met Daan, dus ik heb even tijd voor mijzelf. Daan heeft vandaag maar een half uurtje geslapen, dus vandaag zit ik er gewoon echt helemaal doorheen. Bah bah bah.

Ach, al met al, we doen het voor een goed doel, maar soms vraag ik me af of ik het wel aankan, twee kinderen. Waarschijnlijk wel en als ik mijn eigen lichaam weer terug heb scheelt dat ook heel erg. Nu zal het slaapgebrek blijven, maar goed, dat doen we nu al een jaar, dus dat ben ik op zich wel gewend. Alleen dat lichaam..... pfffff

Nog even en dan is onze kleine meid er. Dat houd ik dan maar in gedachte. Daar doen we het uiteindelijk allemaal voor.

Meiden, sorry, ik moest gewoon even klagen. Morgen zal het vast wel weer beter gaan....