Weer eens dubbelgevoel, Floppy weg

Gisteravond is er een dame komen kijken om te zien of zij Floppy onze hond in huis wilde nemen. Ze was meteen helemaal weg van hem en zij leek ons ook erg aardig.

Floppy is gisteravond ook meteen meegegaan. Op dat moment leek het het beste, maar achteraf hadden we allebij een raar gevoel. Nu de volgende ochtend voelt het weer goed gelukkig. We hebben al een mailtje gekregen dat de terugweg goed is gegaan. Ook hebben we het adres voor als we eens langs willen komen.

Aan de ene kant geeft het een stuk vrijheid. Daan kan nu ongestoord door het huis heen banjeren, zonder dat we moeten opletten. Floppy heeft namelijk eerder al een aanvaring met Daan gehad terwijl ik een meter verwijderd was. Dat is dan ook de reden dat wij hem niet meer in huis durfde te houden. Met twee kinderen is het gewoon geen doen alles in de gaten te houden.

Aan de andere kant voelen Mark en ik ons verraders. Je neemt niet een hond om hem na een aantal jaar weer de deur uit te doen. Mark heeft hem ooit in huis genomen omdat hij bij vrienden weg moest, hij had daar ook een kindje gebeten. Het is gewoon de angst bij Flop, hij kan er niets aan doen, maar als ouder neem je gewoon iet het risico.

Toch is dit nu een betere oplossing dan het alternatief. Floppy is al 13 jaar, dus als niemand hem had gewild.... hadden wij hem wellicht in moeten laten slapen. Dan hadden wij ons helemaal verraders gevoeld denk ik.

Maar goed, hij heeft nu een leuk thuis, een stukje land, paarden en kippen in de buurt dus hij zal zich wel vermaken.

Dat was even een update wat betreft onze 'oude' hond. FLOPPY, WE MISSEN JE NU TOCH AL BEST WEL!!!