Twee kiesjes en wat wordt mijn kleine man toch groot

Aangezien ik niet weet of mijn eerdere blog nog teruggetoverd kan worden, hierbij wellicht een dubbele blog.

Mijn kleine mannetje heeft een kies en een tweede is aan het doorkomen. Er zat een pluisje in zijn mond die hij er niet zelf uit kreeg, dus ik zoeken in zijn mond, voel ik ineens links onder een blokje zitten. Zit er gewoon al een stuk kies. Vandaar dat hij wellicht zo huilirig was de afgelopen dagen. Aan de andere kant zit er een die aan het doorkomen is. Er zit een heel blok omhoog, dus dat zal niet zo lang meer duren.

Als ik eraan denk dat ik straks een meisje in mijn armen heb, die totaal afhankelijk is van haar papa en mama, dan vind ik Daan ineens zo'n grote jongen. Hij loopt achter zijn loopkar, zegt wat hij wil hebben met zijn vingertje en roept dan DIE DAT of DAAA. Soms laat hij ons ineens tot half acht uitslapen, al komt dat niet al te vaak voor, speelt heerlijk in zijn eentje of met paps en/of mams. Kan zelf op zijn speelstoeltje klimmen en er op gaan zitten, probeert trouwens overal op te klimmen, alleen zijn onze meubels erg hoog haha. Hij kletst vandaag de oren van mijn hoofd, al begrijp ik er nog geen bal van, hij vind het geweldig mij van alles en nog wat te vertellen. mmmmmmmjujhjmkjjjnhmn bjhkkkjjhbh nb bbbbbbb en wil graag ook wat aan jullie kwijt haha.

Ik vraag me af hoe het weer is met zo'n klein mensje erbij. Waarvoor je echt alles weer moet doen.... Als ik naar Daan kijk, van vraag ik me soms af wat ik nou eigenlijk het leukste vind.... maar als ik dan eens goed nadenk, dan weet ik dat alles tot nu toe leuk is geweest. Nu kan hij meer, maar in het begin moet je zo aan elkaar wennen, dat is gewoon een ontdekkingsreis op zich.

We zullen wel zien hoe onze kleine meid wordt, al hoop ik wel dat ze iets van haar grote broer weg zal hebben.

Liefs,

Shylina