Te moeilijk, ik kon het nog niet

Ondertussen ben ik ongeveer 8 weken zwanger. Een van mijn beste vriendinnen en haar vriend, opa's en oma's weten het en verder nog niemand. Ik heb nog een beste vriendin. Wij hebben de afgelopen jaren heel wat met elkaar mee gemaakt. Haar moeder is twee jaar geleden overleden en ik heb het proces (longkanker) van begin tot eind meegemaakt. Dat schept toch een behoorlijke band. Alleen zien we elkaar het laatste jaar niet zoveel meer. Komt uiteraard ook doordat mijn leven nu zo anders is, en we hebben het alletwee zo druk.

Vandaag was ik bij haar, met Daan uiteraard en het was zoals altijd gezellig. Zij probeerd alleen al twee jaar (sinds haar moeder overleden is) zwanger te worden. Na diverse onderzoeken zijn ze erachter gekomen dat haar baarmoederwand het eitje niet goed vast kan houden. Ze moet dus de medische molen in. Op dit moment laat ze het even rusten, maar dat maakt het voor mij niet makkelijker om te vertellen dat ik zwanger ben.

Nog geen twee jaar geleden (in juni twee jaar) kreeg ik wat met Mark, een half jaar later was ik zwanger van Daan. En nu, nog geen twee jaar later groeid er een tweede kindje in mij. Soms voelt het zo oneerlijk. Ik ben super blij, maar durf het gewoon niet tegen mijn beste vriendin te vertellen. Uiteraard moet ik het doen voordat wij het aan de hele wereld gaan vertellen, maar ow ow....... pfffff. Eerst een flinke dozes moet verzamelen. Ze zal vast blij voor mij zijn, maar ik weet dat als ik dan weg ben haar wereld even instort. Bah, ik hoop toch zo dat ze nu ze het echt even laat rusten toch spontaan zwanger wordt en dat aan mij verteld zodat ik het zonder blikken of blozen aan haar kan vertellen.

Ach, het leven is nou eenmaal niet altijd even eerlijk en makkelijk. Na de termijnecho zal ik het toch moeten vertellen vind ik. Even doorzetten dus.

Liefs,

Shy