Brief aan de Dokter

Ik heb deze brief aan de dokter geschreven, waarschijnlijk doet het ze weinig, maar ik hoop dat ze een beetje meevoelen wat wij al die tijd gevoeld hebben....

Geachte,
Na lang te hebben nagedacht of we nog iets van een coorespondentie zou weerleggen na de opname van ons zoontje Cas donderdag 28 j.l. en wij na bijna 2 weken nog iets van uw praktijk, nog iets van het CB heb vernomen, hebben besloten wij toch eens wat op papier te gaan zetten.

Tal van keren hebben wij met Cas bij artsen aan het desk gestaan, en aan de telefoon gehangen met het GGZ, iets klopte er niet met ons ventje. Het kon gewoon niet kloppen dat hij het ene moment een super lieve rustige baby was en het andere moment veranderde in een baby die alleen nog maar veel kon huilen en constant met een pruillip wakker werdt, behalve wanneer hij de hele dag in een draagzak om zijn moeders nek hing. Keer op keer werden we weggestuurd en kregen de mededeling dat wanneer we het niet meer zouden trekken we hem konden laten opnemen zodat wijzelf even bij konden tanken. Nou het was absoluut niet zo dat wij het niet trokken, er was overduidlijk iets wat Cas zelf niet trok. Maar waren kennelijk "de overbezorgde ouders" want Cas mankeerde niets.

Eerder was Cas ook bij dokter ..... geweest met zijn moeder, ook zij kon niet echt iets vinden, hij was daar met klachten als spugen, kramp en buikpijn. Zij constateerde dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat hij teveel voeding kreeg en adviseerde mij de moeder iets te gaan minderen. Dat hebben we gedaan, maar het veranderde helaas helemaal niets aan de zaak.

Op internet vonden we de symptomenlijst van reflux en alles in dat plaatje matchde bij Cas. Wederom hebben we een afspraak gemaakt, dit maal bij dokter ....., Cas dronk toen net aan de borst, dit was voor mij als moeder een verademing na 4 weken intensief kolven. Zo kon Cas makkelijker getroost worden en de band werdt ook meteen beter. Echter de klachten van de kleine bleven en leken alleen maar erger te worden. Reden voor ons dus weer te bellen. Dokter.... deelde met mij de mening dat deze symptomen heel goed reflux konden zijn, echter zij vond hem te jong voor medicatie en ook na overleg met dokter .... zijn zij beide bij dit standpunt gebleven. Cas was toen 5 weken, er werdt besloten de wijkverpleegster in te schakelen.

Zodoende nam het CB met ons contact op. Haar konden we uiteraard al via het CB. We zouden Cas in de gaten houden middels wegingen. Echter veelal als ik bij het CB was sliep Cas en wilde het CB hem liever niet wekken. Dus veel verder waren we nog niet, ik als moeder zat nog steeds in de onmogelijk situatie dat de kleine de hele dag bleef huilen wanneer ik hem niet bij me droeg.

Bij 8 weken was de situatie zo onhoudbaar geworden dat hij zelfs mee naar bed moest anders zou hij de hele nacht niet slapen. We hadden zo met ons mannetje te doen, niemand wilde luisteren en we voelden ons op dat moment zo vreselijk onbegrepen. Ook bij het CB noemde we met regelmaat het reflux op, echter de oudere dame die daar toen dienst had lachte ons nog net niet uit. Ook liet ik hem volgens haar veel te lang aan de borst, 15 minuten was meer dan genoeg! Cas kon de hele dag wel drinken vertelde we haar, we vertelde ook dat dit een reactie kon zijn van het maagzuur wat hij op deze manier wilde neutraliseren, maar dit was een belachelijke denkwijze en we zouden hem veel te veel verwennen, ook moesten we hem langer laten huilen, minstens een kwartier! Ja huilen ja maar hij krijsde! En dus daar stonden we weer.

Bij een leeftijd van bijna 10 weken was bij mij als moeder de maat vol, ik droeg Cas inmiddels al 5 weken bijna permanent in een draagzak aan mijn nek en mijn schouders wilde gewoon niet meer. Hij had net 2 weken daarvoor de operatie aan zijn achillespees gehad, de week daarna de vaccinatie bij het CB. Opmerkelijk was dat hij na genoeg NIETS was aangekomen in 3 weken tijd. Ook vond het CB hem erg verkrampt, hij had duidelijk ergens last van want hij wilde zijn handjes niet openen. Hier werdt verder niets mee gedaan, ik vond het heel erg zorgelijk dat hij onder de groeicurve uitkwam. Ik heb hem thuis paracetemol gegeven en net als na zijn operatie sliep hij de hele dag. De bellen bleven bij ons rinkelen, paracetamol werkt alleen wanneer je pijn hebt. Ik ben hem nog langer gaan voeden en met een paracetamol konde we af en toe even op adem komen en de kleine man ook.

Tot de week na de vaccinatie, Cas huilde alleen nog maar, nu zelfs na de voeding en in de draagzak het maakte niet meer uit wat wat we deden het was huilen, krijsen, krijsen... Op vrijdag 22 juni wederom een afspraak gemaakt, ditmaal weer bij dokter ..., 3 uur na de voeding kwam hij nog smakkend uit de maxi cosi, ze constateerde ook grote hoeveelheden lucht in zijn buikje en ook liet hij enorm harde winden. We kregen eindelijk een doorverwijzing naar het ziekenhuis en woensdag 27 juni konden we bij de kinderarts terecht. Echter op vrijdagavond kregen we Cas weer niet getroost en hebben we het ziekenhuis gebeld, deze kinderarts had er geen trek in ons te ontvangen, we moesten maar nutriton gaan geven. Iets waarvan Cas nog veel meer kramp krijgt. En wat absoluut wordt afgeraden in combinatie met borstvoeding, omdat dit proppen kan veroorzaken welke vervolgens in de keel kunnen blijven steken en de reflux nog veel erger kunnen maken.

Zaterdagmorgen pakte we Cas en hij rook naar puur zuur, we werden onpasselijk van de geur en hebben direct de HAP alkmaar gebeld, we mochten direct langskomen. We hebben de arts verteld van de doorverwijzing en gevraagd of hij ons kon doorsturen naar het ziekenhuis of anders iets kon uitschrijven tegen het maagzuur, het arme mannetje had gewoon pijn. Niets van dit kon en mocht hij beweerde de beste man en hij schreef iets voor waarvan ze bij de apotheek schande spraken omdat dit absoluut niets zou helpen.

De maat was vol, we stapte in de auto en we zijn in 1 streep doorgereden naar het ziekenhuis. Eenmaal op de spoedeisende hulp heeft Cas na wat onderzoeken eindelijk Zantac gekregen, ook de arts werdt onpasselijk van de zure lucht die aan zijn speentje hing en ook spuugde hij daar flink wat voeding terug. Wat een opluchting was dit voor ons! Eindelijk konden we vooruit, na 1 dosis Zantac viel de kleine man diep in slaap en ook de zondag heeft hij de hele dag geslapen. We vonden de kleine behoorlijk ingeteerd en ook in het ziekenhuis bleek dat hij was afgevallen. Dus we besloten dat ik ook maar weer eens wat voedingen zou gaan kolven.

De borstvoeding was wel iets terug gelopen door alles. Maar daar kon aan gewerkt worden en met behulp van wat kunstvoeding kwamen we er wel weer. Hij sliep de hele week zelfs lekker af en toe boven, hij huilde nochthans wel met regelmaat echter de frequentie waarop was al stukken minder
.
Donderdagavond voor het eerst met mama in bad, toen papa hem eruit haalde knapte er iets bij hem leek wel, hij gilde het uit, krijsen, gillen, totale paniek! We wisten niet wat we moesten doen, hij ging helemaal door het lint. Mijn man belde direct naar het ziekenhuis en hebben toen besloten om hem op te laten nemen. Het jongetje was totaal op, en wij ook, ik als moeder kon alleen maar huilen, wat vonden we dit zielig voor hem.

Zo jong en al zoveel ellende op je pad, dit moest over. In het ziekenhuis hebben ze hem onderzocht en zijn ze de zantac gaan doorzetten. Hij sliep lekker veel en langzaam aan zagen we hem weer de oude worden. Hij had de kracht niet meer om 110cc voeding uit mijn borst te halen, hij dronk 100cc en dan weer 80cc, soms zo maar 40cc kortom niet genoeg. Ik ben volledig gaan kolven en de rest hebben we aangevuld met HA voeding. Op Dinsdag 3 juli mochten wij Cas weer meenemen. Hij was in 4 dagen tijd 180 gram gegroeid. En toen ik 3 dagen later weer ben gaan wegen was hij nog eens 90 gram zwaarder.

Hij is nu weer een week thuis en het gaat nu gelukkig goed, hij haalt vreselijk veel slaap in, en langzaam aan zien we ons lieve mannetje weer opbloeien...

De reden van deze brief is dat we graag mee willen geven dat wij als jonge ouders een ontzettende deuk hebben opgelopen in ons zelfvertrouwen, keer op keer weggestuurd te worden, te horen krijgen dat je waarschijnlijk gewoon een huilbaby hebt en dat er niets met hem aan de hand is. Wij hebben ons zo alleen gevoeld hierin. Omstanders die mijn man nog banger aan het maken waren met de mededeling dat ik als mpoeder nog wel eens postnataal zou kunnen zijn en dat hij mij maar extra in de gaten moest houden. Terwijl ik als moeder nooit 1 streep minder van ons kindje gehouden heb! Ik heb al die tijd gevoeld en geweten dat er iets niet goed zat en dat hij echt pijn had, maar ben nooit geloofd of geholpen.

Zelfs toen hij over de ondergrens van zijn gewicht ging is er niets gedaan. Dagen lang heb ik mezelf als moeder verweten dat hij niet meer genoeg bij mij dronk (waarschijnlijk door de pijn in zijn keel) en dat ik niets gemerkt heb omdat ik gewoon weg niet meer wist waarom hij huilde. Ik voelde me falen als moeder en ook tussen mijn man en mij liepen de gemoederen hoog op. Ik moest niet zeuren volgens sommige, de kleine gewoon bij me dragen de hele dag als hij dat wilde. Iedereen riep maar dat we moesten genieten van ons kleintje nu hij nog klein is, en we wilde niets liever, maar voor hem viel er niets te genieten!

Geboren worden via een vaccuumverlossing, met een klompvoetje, binnen 48 uur ingegipst worden wannaar wekelijks je voet steeds meer en in een pijnlijkere dwangstand wordt gezet, en als afsluiter je pees die wordt doorgesneden waarvan ze nu achteraf vermoeden dat ook dit niet goed verdoofd is geweest tijdens de operatie en als klap op de vuurpijl de hele dag misselijk zijn, pijn in je keel hebben en dan jezelf uithongeren van de pijn. En dan ik als de moeder die uiteindelijk de strenge blik krijgt toegeworpen van iemand (noem even geen namen) dat hij ondervoed was terwijl dat absoluut nog niet zo was....

We zijn nu hardop aan het genieten van onze kleine man, eindelijk na het slechte nieuws bij de 20 weken echo! Hij slaap fantastisch en huilt alleen nog even om zijn fles of een krampje, wat een wereldkind na alles wat hem al is overkomen in die 12 weken van zijn leventje... kwalijk dat we van niemand nog iets vernomen heb waar we al die keren te raden zijn gegaan...vandaar deze brief, niet om een schuldgevoel te geven, maar om inzicht te geven in hoe wij ons als beginnende ouders hebben gevoeld, en hoe vreselijk dit moet zijn geweest voor een baby, zo klein, zo hulpeloos en zo onschuldig en zo onbegrepen!

Met vriendelijke groet...