Oude mannen en vrolijke gezichten

Ken je dat? Je kijkt naar je pasgeboren kindje en je denkt: "wat ben je mooi, wat ben je lief", maar ook "je lijkt wel een oud mannetje". Nu zijn mijn kinderen bij hun geboorte vrijwel kaal en ook het tandloze mondje en het gerimpelde nog niet met vet opgevulde gezichtje dragen bij. Maar bovenal is het die in en in wijze "volwassen" blik gecombineerd met het serieuze gezicht, die dit beeld oproepen. Het doet je de vraag stellen "waar denk je aan, wat gaat er allemaal door dat kleine hoofdje".

Waarschijnlijk helemaal niet zo veel, want waar moet je als pasgeborene aan denken, je moet alles nog ontdekken. Het kan natuurlijk ook zijn dat de kleine uk nog diep fronzend de toch wel zeer indrukwekkende geboorte aan het overdenken is. De bevalling is voor moeder een ervaring, maar vlak de weg die de kleine gaat bij zijn geboorte ook niet uit. Zit hij of zij eerst in een veilige donker holletje, wordt je voor je het weet door een klein gaatje geperst, om vervolgens in een vel verlichte ruimte te komen waar echt van alles gebeurt. Een grotere shock kan je je bijna niet voorstellen.

Ik vind het heerlijk om naar dat serieuze "volwassen" gezichtje te kijken. Vooral als het terug kijkt. Het is het eerste contact en het lijkt het begin van het elkaar leren kennen. Moeder en baby, beiden nieuwsgierig naar wie de ander zal blijken te zijn. Al studerend ontdek je hoe volmaakt dat gezichtje al is. Alles zit er op en eraan, niks hoeft nog gewijzigd te worden het hoeft alleen nog te groeien. Een mensje in mini formaat. Je betrapt je zelf op de vraag "lijk je op mij of lijk je op papa, zie ik iets van de gezichten van je broers en zusje terug?".

En dan... na een aantal weken komt dat eerste lachje! Het oude mannetjes gezicht verdwijnt als sneeuw voor de zon, een blozende baby komt er voor in de plaats. Het moederhart smelt en ook hier verschijnt een smile van oor tot oor. Het contact is definitief gelegd.