Mama is laf

Hoewel ik me zo heb voorgenomen, niet te gaan zitten kniezen op BB of waar dan ook. Ik hou het niet meer.

Het is toch ziek, dat ik elke keer met hartkloppingen mijn hyves inbox open, hopend dat ik weer een berichtje heb van zijn ex om me te vertellen dat hij is vreemdgegaan met haar? Zodat ik haar kan vragen waarom ze hem in hemelsnaam de eerste keer of tweede keer niet gehouden heeft? En of ze hem dan asjeblieft deze keer wel bij zich zou willen houden?
Het is toch niet normaal dat ik zit te hopen dat hij verliefd word op een ander en mij laat gaan?

En ik heb het nooit durven toegeven. Maar kan het niet langer onderdrukken. Ik wil niet meer tegen mensen zeggen hoe lief hij wel voor mij is, terwijl hij zich gedracht als een omhoog gevallen randdebiel. Ik wil niet meer lachen en zeggen: Ja tuurlijk houden we van elkaar, het gaat zoooo goed, en nu we apart wonen al helemaal!
Zijn jullie niet wijs ofzo? Ik ga toch verdomme niet voor niks bij de vader van mijn kind weg wonen. En op de vraag of ik gelukkig ben. Ja, ik ben hemels gelukkig. Met Jayden ja. De rest is gewoon niet leuk meer. (ik walg van mezelf dat ik het zo zeg, alsof ik een klein meisje ben, dat verdrinkt in zelf medelijden). Hij is gewoon niet leuk. Geen ouders die me helpen. Ik moet bij instanties aankloppen en smeken voor hulp. Ik heb wel eens een week niet gegeten, om Jay ook maar een extra voeding te geven. Tuurlijk met liefde. Maar had het graag anders gezien.

En dan komt de onontkombare vraag: Waarom blijf je dan bij hem?

Die vraag heb ik omzeilt met de mooiste praatjes en smoesjes. Maar het antwoord is simpel. Mama is laf. Mama is bang dat als ze stopt met zichzelf verhoeren aan papa, dat ze haar baby geen eten meer kan geven. Geen geld meer heeft om een dak boven mama's baby te geven. Mama is bang dat papa heel erg boos word, en het mama nog moeilijker gaat maken dan nu (het moment dat hij vind dat ik dankbaar moet zijn met iemand als hem).
En het is voor andere makkelijk praten. Iedereen komt met mooie oplossingen. Maar in de werkelijkheid is het gewoon makkelijker gezegd dan gedaan.

Als hij ophoud met huur betalen hebben Jay en ik geen huis meer. Als hij stopt met geld geven, kan ik mijn kind geen eten geven. En mensen kunnen mooi uitkeringen en bijstand e.d. beginnen, maar als een meisje alleen al 450,- aan huur moet betalen, dan nog wat andere vaste lasten, en de rest word geincasseerd door de blije mensen van Cannock Chase, Tijhuis & Partners, ERD, en JD Kuijk blijft er geen cent meer over. Begin maar niet over schuldsanering, want verklaar aan hun maar hoe ik in een huis van 950,-(kaal) kan zitten te wonen. En voor de slimmerikken onder ons, zal ik er ook maar even bij zeggen dat een normale sociale huurwoning waarbij je recht heb op huursubsidie in Eindhoven, NIET te vinden is. Voor degene die zeggen dat ik terug moet naar Almere, daar heb ik hetzelfde huizen probleem + oppas probleem + werk probleem.
Ik ga hier niet weg om het laatste stabiele in mijn leven op het spel te zetten. Mijn baan.
Ik loop bij Maatschappelijk werkers voor hulp, bij praatgroepjes voor steun, voel me net een parasiet voor iedereen die in mijn buurtkomt en zich ''gedwongen voelt'' dat ''zielige meisje in nood'' te helpen.

Ik kan niet bij mijn ouders wonen, vader heb ik niet en moeder spreek ik niet. Broer en zusje hoeven geen contact, en de paar vrienden die ik heb, zijn nou niet bepaald in de situatie om een alleenstaande moeder met kind in huis te nemen.

Ik walg. Ik walg van hem, van mezelf en van iedereen anders die schuld draagt in deze klote-situatie.

Ik hou van mijn zoon. En zoals ik ver voor zijn geboorte al heb gezworen, als het zou moeten zou ik mezelf verhoeren voor mijn kind. Alles wat ik doe is mijn belofte nakomen. Al niet met vreemde mannen in rood-belichtte kamertjes, nee met zijn eigen papa in mijn eigen huis.

Maar mijn tijd komt. Hij zal doorgaan met zijn leven, en genoeg van mij krijgen, en andersom. Ooit zal ik ook wel een vent krijgen die eerlijk is, respectvol is, en me het gevoel geeft bijzonder, mooi en sterk te zijn. Ik ben pas 20, dus al komt die dag over 10jaar. Die dag komt. En ik kan met geheven hoofd lopen. Want wat ik doe voor mijn zoon is uit liefde. Onvoorwaardelijke liefde. Ik zal mijn leven geven om hem ook maar een dag langer te kunnen laten lachen. Terwijl ik dit schrijf, zit ik op mijn werk overuren te draaien, en me te verstoppen achter mijn pc zodat niemand het traantje ziet wat ik weg pink. En hoe mensen ook op mij neerkijken. Hoe mensen ook denken dat ik me aanstel, of mezelf hierin heb gebracht. Hoe mensen ook denken dat ik compleet gestoord ben. Ik zal nog gekkere dingen doen als het om mijn zoon gaat. Ik zal wel moeten, het is het minste wat ik kan doen. Want Jayden heeft mij echt geluk laten zien. Al is hij pas 7 maanden oud. In die 7 maanden, ben ik nooit gelukkiger geweest met iemand als in die 20 jaar ervoor.

Mama is laf, maar mama komt er wel. Want mama heeft Jayden..