Hoe gaan we nu verder....?

Hij en ik zijn een apart paar. Wij zijn nu bijna 2 jaar samen, en hebben in die 2 jaar gigantisch veel meegemaakt, waaronder ook veel ellende.
Het is allemaal veel te snel gegaan. Hij heeft me ook verschrikkelijke streken geflikt. En voor ik het wist, was ik zwanger Maar integenstelling tot wat hij tegen zijn ex heeft beweerd, was dit WEL gepland. Het enige ongeplande er aan was, dat het zo snel was gegaan.
Door de zwangerschap, en de geboorte van Jayden is onze relatie behoorlijk onder vuur komen te staan.

Ik heb steeds in mijn achterhoofd het vermoeden gehad, dat hij niet van me hield. Want als dat wel zo was, flik je me die streken niet toch? Dus zoals je in de laatste blogjes heb kunnen lezen, hebben we in de eerste instantie besloten om uit elkaar te gaan. We waren allebei niet gelukkig meer. Hij vertoonde vluchtgedrag, en als hij niet aan het werk was, was hij in de kroeg, of bij vrienden. Niet bedenkende dat ik vervolgens altijd alleen met Jayden werd gelaten, als ik niet aan het werk was.waardoor ik (geheel logisch, lijkt mij) het idee kreeg dat hij gewoon niet meer bij mij wou zijn.

Maar na, een dag of wat, te hebben gehuild van verdriet, hebben we een andere oplossing bedacht. Ik zou met Jayden vertrekken, en het apart proberen. Dus wel een relatie, alleen niet samenwonen. Dit leek ons de perfecte oplossing, en gaf naar mijn gevoel toch wel een bewijs dat hij wel echt van me hield. Want hij hoefde immers niet met mij verder. Maar hij wil dat toch.

Dus, wij waren tevreden. Wij dachten de perfecte oplossing te hebben gevonden waar wij allebei gelukkig van werden.

Tot wij zaterdag even gezellig op visite bij 2 vrienden van hem waren. Mensen die hem al jaren kennen. En wij dit even tussen neus en lippen door even vertelde.
Waar waren we mee bezig? Als we dat zouden doen, dan gaan we zeker uit elkaar! (Zij kunnen het weten) We houden toch van elkaar, en van Jayden? Dan moeten we ervoor vechten! Hij moet vaker thuis komen, en mij vaker mee nemen, en ik moet niet zo snel opgeven. We moeten meer praten.

Oh jeej. Hier was ik ergens al bang voor. Wat nou als het echt niet de goede oplossing is. Raken we elkaar dan kwijt? Ben ik dan niet eerlijk tegenover Jayden, of tegenover mezelf? Of heeft dit uberhaupt nog wel zin? Moeten we vechten, of gelijk opgeven.
Ik weet het niet meer! Ik voel me een debiel als ik blijf, maar ik weet ook niet of het wel goed is als ik ga. Ik wou gewoon zeker weten dat ik alles geprobeerd heb, voor ik opgeef. En het leek zo'n perfect idee! Dat vond hij ook! Of moeten we maling hebben aan wat iedereen ook zegt en gewoon proberen, wat we in de eerste instantie van plan waren?

Hij vind dat wij gewoon moeten doorzetten. Omdat wij echt wel van elkaar houden, en het dus echt wel redden. Maar ik zie aan hem dat hij ook twijfelde.

Nou weet ik het al helemaal niet meer. Want intussen gaat het leven gewoon door, ik woon nog hier omdat ik natuurlijk niet zo 1,2,3 een huis heb. En het gaat goed? We hebben zowaar een echt leuk weekend gehad! Samen zijn we op pad gegaan, met zijn 3. We zijn samen wat gaan drinken en hebben het ook echt leuk gehad.

Wat moet ik nou doen =(.. Het is weer echt lastig allemaal... Maar het plan om te vertrekken blijft naar mijn gevoel gewoon staan. En dat gaan we ook gewoon zo doen. Het is gewoon moeilijk denk ik..