Hormonen of Hysterie...

Jayden is nu 11 weken oud. Een kleine friemel, om op te eten. Een groter geluk heb ik niet gekend, een grotere uitdaging ook niet.
Dit kleine ventje zorgt er niet alleen voor dat ik blij word, en gelukkig, maar zorgt er ook voor dat ik me de hele dag zorgen maak. En me te pas en te onpas schuldig voel.

Ik ben ziek geweest. Alles wat ik zag, rook, at of dronk, kwam er sneller uit dan er in ging. Ik heb de hele avond overgegeven, en heb bijna 2 dagen niet kunnen eten. Jayden voelde denk ik dat ik niet goed in mijn vel zat, en is ook gelijk de hele nacht op geweest. Mijn schoonzusje sliep bij ons en had die avond aangeboden dat ik haar mocht wakker maken om te helpen met Jayden, als ik te moe was. 's Morgens om 7 uur werd hij weeer wakker, en ik ben toen heb ik blijkbaar mijn schoonzusje gebeld, of ze ''asjeblieft'' Jayden wou verschonen en een flesje geven. Ik heb me omgedraait en ben verder gaan slapen.
Ik begon te dromen, dat ik met Jayden aan het winkelen was, de kinderwagen buiten liet staan, en toen ik terug kwam Jayden weg was. Toen dat ik naar een vriendin was en Jayden daar liet, en eveneens toen ik terug kwam, Jayden weg was. En nog zeker 10 van dit soort scenario's bleven zich afspelen in mijn dromen. Ik schrok eindelijk wakker. Ik voelde me zooo schuldig dat ik niet zelf op was gestaan. Dat ik het niet voor mijn kind over had om mijn bed uit te komen.

Ik word gek! Steeds meer van dit soort dingen gebeuren. Als ik op mijn werk zit en een berichtje krijg van mijn schoonzusje, dat hij niet ophoud met huilen, en dat ze hem niet stil krijgt zakt mn hoofd in mn handen en moet ik me inhouden om niet in tranen uit te barsten en te roepen wat voor verschrikkelijk mens ik wel niet ben! Ik wist wel dat het erg was. Maar het word steeds erger. Als ik achteraf relativeer besef ik me best dat ik geen slechte moeder ben, en dat ik goed voor mijn kleintje zorg. En dat het vaak onnodig is. Maar ik kan er niks aan doen. Ik kan het niet bedwingen.

Ik hou zo veel mogelijk mijn mond hierover tegen mijn schoonzusje en mijn vriend en de rest van mijn omgeving. Want die vinden maar dat ik me aanstel. En dat ik niet zo moet zeuren. En ergens hebben ze ook wel een punt. Maar ik kan er niks aan doen dat ik me zo voel.
Ik hoopte dat het over zou gaan. Maar het word alleen maar erger.
Maandag krijg ik een huisbezoek van de wijkverpleegkundige. Misschien kan zij me helpen, want hoe erger dit word hoe minder ik ECHT kan genieten van mijn ventje.

Los van dit hele vervelende..
Gaat alles goed. Met Jayden gaat het super, hij doet het geweldig. Saampies zijn we heel gelukkig, ik wel dan haha zolang ik maar bij hem kan zijn..

Liefs