Ik wil niet meer =(

Hello ladies!

Nog maar 2 nachtjes slapen, en dan is het zover. Mama moet weer aan het werk! Voor het eerst mijn kleine ventje achter laten in de armen van zijn tante. En eerlijk.. (wat een verassing) IK VIND DAT K*T!!

Ja ja ja ja jaaaa!! Ik weet het, ik moet er gewoon doorheen, dat moeten we allemaal, en wat kan er nou gebeuren.

Vandaag ging ik langs mijn werk, samen met Jayden en zijn tante. Het was leuk om al mijn collega's te zien, maar het sloeg echt in. Over 2 dagen zit ik bij hun, en is mijn ventje thuis, zonder mij.. Ik kan echt wel janken. Het zal ook wel goed gaan. En ze zal hem heus niet stuk maken. Maar toch. Ik wil dat alles op mijn manier gebeurd. Ik weet wanneer ik hem moet pakken, en hoe ik hem kan troosten. En ik weet ook dat ze mij niet gelijk zal bellen, tenzij ze ECHT nood ziet. Maar ik wil dat ze ook voor kleine dingetjes belt. Als ze twijfelt of ze hem niet eerder een flesje kan geven. Of dat ze hem nog eens extra verschoont. Of over wat ze moet doen als hij niet kan slapen. Die dingen.
En ik probeer er wel met haar over te praten, of met mijn vriend, maar het heeft geen zin. Ze zien mij alleen als een over bezorgde moeder. JA HALLO!
Hun weten niet hoe het is om zo'n klein zaadje in je buik groot te laten groeien tot een mensje. Hun snappen niet wat voor band ik met Jayden heb, door de bevalling alleen al. Niet alleen ben ik geen moment van Jaydens zijde geweken sinds zijn geboorte 2 maanden geleden, maar de 9 maanden daarvoor zijn wij ook elke minuut samen geweest, en die word vaak door iedereen vergeten.

Ik wil niet ik wil niet ik wil niet ik wil niet meer!! Ik kan wel janken. Vandaag was het ''oefendagje''. Ze zal hem vanaf nu zelf verzorgen en in bed liggen. Op dit moment zit ik heftig te typen op de laptop, proberende niet te luisteren naar Jayden die in haar armen ligt te huilen. Ik zou niks zeggen. Maar er gaat door me hoofd: hij moet verschoont worden, en hij vind het fijn om rechtop gehouden te worden, geef em anders is een speentje, het is al 8 uur dus hij mag best zijn pyamatje al aan, en wat eerder de fles zodat hij lekker in bed kan gaan liggen en slapen. Grrrr..

Ok ik kon het niet laten. Ik heb ze naar boven ''gestuurd'' om het pyamatje aan te trekken. Ja wat moet ik dan. Hem in ze vieze broek laten zitten? Nee dus. Maar goed, over 2 dagen ben ik er niet om het te zeggen!

SHIT SHIT SHITTTT

Ik wil echt niet. Ik vertrouwde haar echt. Maar.. zucht.. We hebben het wel over mijn kindje. Mijn kleine ventje. En als daar ook maar iets mee zou gebeuren zou ik het haar nooit vergeven!
Pff.. Het voelt niet goed. Ik denk niet perse dat dat aan haar ligt, waarschijnlijk nog het meest aan mij, maar ik zie er zo ongelofelijk zwaar tegenop.

Het is dat ik absoluut geen keus heb. Ik MOET. En ja, ik mis mijn collega's ook, en ik heb leuk werk, maar mijn kleintje gaat boven alles.

Met tegenzin tel ik de minuten af. Tot het moment dat ik hier vrijdagmiddag de deuruitloop, om vervolgens tot 23:00 's avonds op kantoor te zitten voordat mijn vriend me met de auto komt halen om me terug naar mijn ventje te brengen. Oh wat vreselijk, ik ga ophouden, want de tranen lopen nu al over mijn ogen. Zucht...

Liefs
een mama die het liefst de vrijdag wil overslaan