Geboorte Verhaal

Ik heb een beetje lopen zoeken, maar het wou me even niet lukken om het geboorteverhaal te wijzigen bij ''mijn kinderen'' dus zal ik het maar even hier bij de blogjes plaatsen! ;)

10-December om kwart over 10 's morgens. Ik lag nog een beetje in bed tv te kijken toen ik in eens in een plasje vocht lag. Maar ik twijfelde of het wel echt vruchtwater was. Ik verloor namelijk al de hele week een soort waterig slijm. Niet zoveel als waar ik nu mee zat te kijken, dus ik wist even niet wat ik er mee moest.
Normaal ben ik niet zo springerig kwa vk bellen, maar aangezien ik al 41.1 weken zwanger was, dacht ik dat het beter was als ik toch even belde. Ze zou rond 12 uur even langskomen om te testen. Ik vertelde dat het allemaal geen haast had en dat ze maar lekker rustig aan moest doen.

Ik ben vervolgens lekker gaan douchen. Toen ik weer opgefrist in mn schone ondergoed in de slaapkamer stond en net mn broek aan wou trekken, liep er een hele plas water langs mijn benen. Geen twijfel mogelijk deze keer. Het was begonnen, dit was vruchtwater! Het was eindelijk begonnen! Dus ik de vk weer gebeld, dat het zonder twijfel vruchtwater was, en dat ze dus niet meer hoefde te komen om te testen. Ze wou toch nog even langskomen, dus weer legde ik er nadruk op dat ze lekker haar tijd kon nemen. Het had allemaal geen haast zei ik. Daarna ik Maarten opgebeld, en die als een gek naar huis gekomen.
Ik gelijk door het hele huis aan het rennen om alles klaar te leggen, op te ruimen(!!) en mensen te bellen, en tussendoor ook nog aan het msnnen haha

11uur kreeg ik mijn eerste krampje, maar ik dacht dat is veel te snel voor een wee, en niet pijnlijk. Ik dacht dat is gewoon dat ik me te druk loop te maken, en ik iets rustiger moest doen. Vervolgens om kwart over 11 weer. En om 10 voor half 12 weer 1. Ja, dit waren weeen. Ze kwamen al om de 5 minuten, tot 10 over half 12. Want toen kwamen ze al om de 3 a 4 minuten. Oh nee! Een weeenstorm!

Om 12 uur ging mijn telefoon, de vk. Ze redde het niet om te komen, want ze moest naar een bevalling. En toen ik vertelde dat de weeen al begonnen waren, zei ze dat ik terug moest bellen als ze een uur aanhielden om de 4 minuten. Dus hing ik op. Toen merkte mijn vriend op dat dit dus echt niet om de 5 minuten waren, maar om de 2 a 3 minuten. Dus binnen een uur na de eerste wee kwamen ze al om de 2 minuten.
Hij weer de vk gebeld, en we mochten alvast naar het ziekenhuis, zij zou zo snel mogelijk komen.

Eenmaal het ziekenhuis berijkt, wist ik al niet meer waar ik het zoeken moest van de pijn. De weeen waren gelijk om de 3 minuten gekomen, wat ik absoluut niet had verwacht, dus raakte ik in paniek en kon de weeen niet goed opvangen. Ik heb het ziekenhuis bij elkaar gekrijst.
Gelijk begon ik te smeken om een ruggenprik. Als ze maar iets tegen de pijn zouden doen!
Ze wouden me nog niks geven. Toen ik een paar weeen verder zo panisch werd, mocht het eindelijk. Maar ik moest eerst een half uur aan de CTG scan. Een half uur! Dat duurt lang als je het gevoel hebt dat je vast zit in 1 wee. Maargoed, ik had geen keus. Eerst kijken hoever ik al was: 5 cm al. Toen aan de scan een half uur, en toen zou het dan eindelijk mogen. Maar eerst nog even kijken. 9cm!!! Het vrouwtje geloofde haar ogen niet. 4 cm in een half uur. Dat verklaart dus de ondragelijke pijn.

Voor ik het wist kreeg ik persdrang. Ooh wat is dat een verlossend gevoel! Ik mocht eindelijk! En daar lag ik dan lekker te persen, toen ze zagen dat baby's hartslag zakte. De navelstreng liep langs zijn nek. Dus ik moest op mijn zij liggen weer weeen wegpuffen. ONMOGELIJK! Degene die dat bedacht heeft, heeft zeker geen kinderen. Persweeen wegpuffen.. Ja hoor!
Uiteindelijk mocht ik weer terug op mn rug, en daar gingen we. Het laatste gedeelte. Ik voelde alles. Ik voelde zijn hoofdje er gewoon uitkomen, terugzakken, weer uitkomen, er helemaal uitkomen, zijn schoudertjes en toen glibberde de rest er zo uit.

Na 4.5 uur weeen, 8 minuten persen, om 15.30 lag daar mijn ventje op mijn buik. Jayden was 3360gr. Wat was dat snel gegaan.
Jayden kreeg gelijk 2 keer een dikke 10. Godzijdank!!
Alleen zijn temp was nog iets te laag en ik kreeg het niet voor elkaar om te plassen. Toen dat een paar uur verder eindelijk wel kon, wouden we echt naar huis. Met Jayden natuurlijk, maar de dokter wou liever dat we nog een nachtje bleven, voor de zekerheid.
Na beloofd te hebben de baby elke 3 uur te tempen, en gelijk te bellen als hij weer zakte onder de 36.5 mochten we toch gaan.

En toen zijn we gegaan. Ik heb bijna de hele nacht naar hem liggen kijken. Het is begonnen. Ik ben mama geworden van het mooiste wezentje wat ik ooit heb gezien. Tranen lopen weer over mijn wangen nu ik dit schrijf.
Jayden is het mooiste wat me ooit is overkomen.