Alsof er nooit een eind aan komt

Het is vandaag zondagmiddag. Alweer.
Hier zit ik weer, op de bank met het laptopje. Inmiddels alweer 5 dagen overtijd.

Ik heb de hoop een beetje opgegeven. Ik ga niet meer elke avond naar bed met het idee: "Misschien vannacht wel!", om vervolgens onwijs teleurgesteld weer wakker te worden. Ik analiseer niet meer elk krampje of pijntje in de hoop dat hij zal uitlopen tot een wee.

Ik ben moe. Ik heb vannacht weer geen oog dicht kunnen doen. Overdag doe ik eigenlijk niet anders dan vermoeid een beetje voor me uitstaren. Mijn voeten zijn 2 opgezwolle ballen geworden, en mijn buik staat me gewoon niet toe om lekker te liggen, te zitten of zelfs te lopen. Ik heb onwijze pijn in mn rug en heb het gevoel alsof de kleine gigantisch zwaar in mijn bekken ligt, wat er voor zorgt dat ik niet lang kan staan omdat dat pijn doet. Hoe kan ik me 2 weken geleden nog zo goed hebben gevoeld?

Ik probeer zo min mogelijk met mensen te praten omdat ik niet wil zeuren. Of misschien omdat ik hun reacties gewoon even niet trek. ''Is hij er nou nog niet?'' ''Misschien moet je wat meer sexen?" "Nou zeg, het duurt nu wel erg lang hoor''
Pff.. ik ga er niet eens meer op in.

Morgen eindelijk weer naar de VK. Ik hooop dat ze me wil helpen. Want ik trek dit niet nog langer. Ben benieuwd wat ze zegt... =(