De laatste dagen als zwangere vrouw

Over 2 dagen is mijn uitgerekende datum aangebroken, de dag waar ik maanden naar heb uitgekeken.
Maar vandaag besef ik me op eens dat ik uitkijk naar helemaal niks. Ik ben dus ook opgehouden met in mijn hoofd af te tellen. Want hoe groot is de kans nu dat ik daadwerkelijk beval op Dinsdag 02/December/2008..?
Inderdaad.. Heel erg klein..
Desalniettemin weet ik dat ''D-day'' niet ver van nu is. Met een beetje ongeluk kan het nog maximaal 2 weken aanhouden. Maar het zou zo kunnen dat ik over 24 uur al de trotse moeder ben van een gezonde zoon. Wie weet..

Dus de laatste dagen als zwangere vrouw zijn aangebroken.
De laatste dagen dat mijn gigantische buik mij zal beletten om zonder moeite mijn tenen af te kunnen drogen. De laatste dagen dat ik om de 13.5 minuut moet stoppen met waar ik ook mee bezig was, om naar het toilet te moeten. De laatste dagen dat ik me geen houding in bed weet te vinden omdat mijn buik dat niet toestaat. De laatste dagen vol met zenuwen die zich uiten in stress. De laatste dagen dat ik word lastig gevallen door allemaal bezorgde mensen die (eigenlijk is het toch best lief) zich afvragen of ik al bevallen ben.

Maar ook..

De laatste dagen dat ik die was kan uitstellen. De laatste dagen dat ik hele dagen kan luieren op de bank. De laatste dagen dat iedereen op en neer hobbelt om mij van bijna alle gemakken te voorzien. De laatste dagen zonder leven in mijn buik. De laatste dagen stilte in huis. De laatste dagen van alleen ik en mijn vriend. De laatste dagen als zwangere vrouw.

Hoewel ik het ongelofelijk zat ben (en dit is nog zacht uitgedrukt!), en blij ben als ik het allemaal achter de rug heb, kan ik ook terugkijken op een hele mooie tijd. Ik heb een super zwangerschap gehad. Zonder vervelende kwaaltjes. Zowel ik en mijn kleine ukkelpukkel kerngezond. Alles ging op schema, en ik heb tot de laatste weken genoeg energie gehad om te doen wat ik wou. Ik vond het heerlijk als de kleine man lekker heen en weer aan het wiebelen was. En dat zal ik dan ook hoogstwaarschijnlijk ongelofelijk missen. Mijn zoontje, hij zal nooit meer zo dicht bij mij zijn als nu. Beschermd tegen al het kwaad van de buitenwereld, in mijn buik.

Maar het is nu genoeg geweest. Het is tijd voor de volgende stap.
Tijd om te doen waar we ons met zijn 3en, 9 maanden lang, hebben voorbereid.
Het is tijd om naar buiten te komen hummel!
Zodat ik kan zien hoe het wondertje eruit ziet, wat maandenlang in mijn buik heeft geleefd.
Het wondertje waar ik voor de rest van mijn leven voor mag zorgen..
Het wonder waar ik voor de rest van mijn leven van mag houden..

Ik ben benieuwd..

Liefs..!!
X