Van me af schrijven

Jullie zullen me wel een enórme aansteller vinden, maar ik moet het even van me af schrijven.

Ik voel me zo alleen :-(

Al een maand lang, gaat mijn man 's ochtends vroeg van huis en is hij pas tussen 19 en 20 uur thuis. Helaas meestal tegen achten, heel zelden om zeven uur. Als hij thuis is, moet ik nog boodschappen doen, met als gevolg dat het tegen de tijd dat ik daarvan terug ben alweer te laat is om nog normaal te gaan koken.

Gevolg is dan dat we elkaar pas vanaf acht uur a half negen 's avonds daadwerkelijk zien, dan eerst een boterham of friet eten, een paar uur tv kijken en naar bed gaan. Niét leuk.

Ik hou ontzettend veel van mijn man, en mis hem deze dagen enorm. Ook mijn dochter snapt er niets van, die vraagt elke dag vanaf een uur of vijf bij elke auto die ze hoort: "Papa?". Als ik dan zo rustig en vrolijk mogelijk zeg : "nee schat, papa is werken, papa komt straks" begint ze te huilen. Ook als ik haar voor het avondeten uit haar bedje haal, rent ze meteen naar de kamer. Dan rent ze luid Papa-roepend naar papa - die er niet is. Tranen, ook bij mij als ik mijn meisje zie huilen. Elke avond opnieuw.

Behalve dag ik mijn man mis, komen ook de muren op me af. Ik poets me een slag in de rondte (mijn hele huis blinkt inmiddels) en speel diverse spelletjes op internet. Ook speel ik uren per dag met dochterlief.
Maar als de kids slapen, mijn huisje klaar is en ik me écht niet meer kan zetten om wéér dat stomme spelletje te spelen, wordt het me te veel. Ik wil er uit! En ik kán er niet uit, want ik heb een peuter en een baby, en geen duozit. Voel me gevangen in mijn eigen huis. Voel me gevangen in mijn eigen stramine. Elke dag hetzelfde rideltje. Schoonmaken, flesje, boterham, nog meer schoonmaken, nog een flesje.

Heb het al een paar keer aangegeven bij manlief, zonder resultaat helaas. Het zou noodzakelijk zijn.
Als 'goedmakertje' kreeg ik gister een bos bloemen. Fijn. Kan ik daar uren naar gaan zitten staren als ik niets meer te doen heb.

Ik heb respect voor de dames waarvan hun man soms weken of maanden van huis is. Voor mij is dít al niet te doen. Even is geen probleem, als ik weet dat het 'volgende week over is'. Maar nu al een maand lang, zonder uitzicht op 'betere tijden'.
Ik versimpel nog, als ik nog lang alleen maar mijn dochter van 1,5 jaar als gesprekspartner heb.

Genoeg geklaagd. Mijn dochter huilt, ik zal haar uit bed gaan halen. Kunnen we samen verder huilen, als ze me zometeen bij het uit bed halen weer vraagt of papa al thuis is en vervolgens heel blij naar de kamer rent (om vervolgens te gaan huilen omdat papa er wéér niet is).

.....

458 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • maloke

    jah idd niet leuk, kan ze zo geen boodschappen doen over de dag? gezellig met je kindje bij jou naar de winkel? en eens leuke dingen doen tijdens de dag met je kindje, een 'sociaal leven' terug opbouwen? bvb fitness zoeken met oppas bij ofoz? of als het goed weer is gaan fietsen? misschien zo in die aard en jezelf niet opsluiten want dan word het allemaal erger

  • sandra ip

    veel moed meid!!!
    om eerlijk te zijn zou ik er depressief van worden...
    groetjes sandra

  • MamaLiekje

    Nou ik snap je volledig hoor! En ik heb een man die elke dag om 5 uur thuis is. Maar mijn vriend houd van zijn eigen tijd. Dat snap ik, en gun ik hem ook. Hij doet vaak dingen voor zichzelf en dan voornamelijk op zolder. Of hij gaat voetballen met vrienden, of gitaar spelen. Toen ik bevallen was, ben ik een jaar lang thuis geweest, en had ik alleen mijn net geboren dochter de hele dag om me heen. Als mijn vriend savonds thuis kwam was ik helemaal blij en wilde ik met hem praten. En hij wilde juist even NIET praten. Misschien halverwege de avond 10 minuten, maar daar hielt het vaak ook mee op. En juist omdat ik het zo graag wilde, viel het op dat het er zo weinig was. Als je daar dan vervolgens ruzie om gaat maken, ben je al helemaal geen gewilde gesprekspartner meer. Ik heb me vaak heel alleen gevoeld in dat jaar. Zo erg dat ik ook wat keren stond te huilen sochtends vroeg, als ik weer een hele dag voor de boeg had. Ik voelde me eenzaam, en ook nog eens schuldig dat ik blijkbaar niet genoeg had aan alleen mijn dochter. Nu ik weer werk, ook al is dat maar 13,5 uur is er veel veranderd. Ik heb weer meer contact met de buitenwereld. En dat doet me goed. Daardoor ben ik niet zo gefocust op gesprekken met mijn vriend, en dan komen ze natuurlijk vanzelf. Ik heb het er met mijn vriend eens over gepraat en zei tegen hem: zelfs bij de sims snappen ze hoe het werkt. Sims hebben vanalles nodig; drinken, eten, slaap, sociale contacten... maar in de latere versies werden sims ook ongelukkig als ze niet vaak genoeg buiten de deur komen. Zelfs in Sim-land weten ze dus dat het eigenlijk onmenselijk is om 24 uur per dag binnen te zitten, en dan ook nog eens niemand te hebben waar je mee kan praten. Je stompt gewoon af. Mijn advies is dan dus ook om echt iets te zoeken waardoor je er wat vaker uit komt. Met of zonder kids. Ik weet niet in hoeverre het mogelijk is, maar ik denk dat dat heel goed zal werken. Zo lang verhaal, nu ga ik Xfactor kijken. Die staat op pauze! Sterkte lieve Shanatova,het komt echt allemaal goed!

  • danielle 78

    wat vervelend zeg ik snap wel wat je bedoeld ik zit zelf ook wel en beetje zo ik ken hier nog niet zoveel mensen. Dus daarom wou ik het nagelen ook weer op ga pakken.
    nou je mag best langs komen hoor kunnen we samen gaan nagelen haha
    of met de kids leuke dingen doen
    groetjes Danielle

  • 180211

    Hey wat vervelend zeg. Wat voor werk doet je man als ik vragen mag?
    Succes ermee!

  • Doekjeerom

    He, wat vervelend!! Kan me voorstellen dat je helemaal gek wordt! Zijn er geen andere mamma's in de buurt waar je bij op bezoek kunt??
    Hmm ist geen idee om al de dag van te voren te bedenken wat je eet? Wij kopen altijd in voor een hele week! (moet je wel op de markt kopen, niet van super ;)) Dan kun je op een normale tijd koken en eten en hebben je kleintjes ook een fatsoenlijk ritme! Je bent daar echt wel twee uur mee bezig, koken, kids voeren... dat scheelt weer ;) Alleen jammer dat je man dan niet mee kan eten, maar daar kun je je t eten voor opwarmen/ opnieuw voor maken/ samen eten.

  • mamoeschka

    Ik zou iets regelen dat je met de twee kleintjes in ieder geval de deur uit kunt, een babydrager, een meerijplankje of zitje bij de kar, een bakfiets of weet ik veel wat. want het is niet goed, zo 'gevangen' te zitten!!! Sterkte, ik hoop dat er snel een oplossing komt danwel dat papa minder moet werken