Postnataal geneuzel

Hoi lieve dames, allereerst excuus voor de stilte. Van enkele van jullie kreeg ik al bezorgde berichtjes, maar geen vrees: ik leef nog.

Afgelopen week ben ik bezig geweest in huis. Woonkeuken en kamer zijn helemaal ontruimd, van onder tot boven en van binnen tot buiten gepoetst (jaaa ook ín de kasten!) en gewit. Ziet er dus weer als nieuw uit: héérlijk. Laten we het postnatale schoonmaakwoede noemen. Of ik er wel zin in had met mijn depressie? Neen. Simpel as that. Maar het leidt wel af. Noem het struisvogelpolitiek, maar het werkt wel.

Dan mijn binnenkant. Mijn geweldig ingestortte binnenkant. Helaas geen verbetering. Wél verandering. Zoals geschreven, hing mijn baarmoedermond tegen mijn ingang aan, als een uitgezakte tampon. Dat is godzijdank verbeterd: mijn baarmoeder is weer aan het stijgen! Een aderlating, daar de pijn die met de lage baarmoeder gepaard ging, geen pretje was. Máár. (Ik zou mezelf niet zijn zonder een flinke 'maar'). Maar... helaas hangt er nu wat ánders voor mijn opening. Noem het g-spot, noem het voorwand, noem het geribbeld weefsel... het hangt er, en het hoort er niet te hangen! De mate van last die ik er van heb, verschilt per moment. Echt pijn doet dit gelukkig niet, maar op de momentend at ik het voel, beheerst het aardig mijn dag. Bij elke nies ben je bang dat de boel er uit komt zetten. Niet fijn.
Of ik er mee naar de dokter ga, weet ik nog niet. Het ene moment roep ik dat ik snel een afspraak ga maken, het andere moment stel ik het liever uit. Want ondanks dat het dus niet verbeterd is, is het wél veranderd.
Misschien ijdele hoop, maar wie zegt me dat dit niet, net als mijn baarmoeder, ook weer wat recht trekt?
Lastig hoor, met name omdat er schijnbaar heel weinig ervaringsdeskundigen zijn hier op BB (of ze praten er niet over, dat kan óók natuurlijk).