Intens verdrietig... of toch kraamtranen?

Precies een week geleden, lag ik op bed en mocht ik gaan persen. Eén van de pijnlijkste, maar mooiste
momenten van mijn leven volgde.

Om 23:23 uur werd Bram geboren. Een kwartier later, stonden mijn boer en schoonzus aan mijn bed.
Zij pasten op mijn dochter die avond, dus waren in huis. Mijn schoonzus zou een week komen 'kramen'.

De volgende dag, bleek mijn schoonzusje ongelóóflijke pijnen te hebben in haar rug. Ze zei toch weer met mijn broer mee terug te rijden naar huis, en een week later weer terug te komen (omdat de kraamzorg dan weg is).

Afgelopen week heb ik ze (ja ik heb gecheckt) elk 6 mailtjes gestuurd. Geen reactie.
Berichtjes via hyves: geen reactie (terwijl ze beiden diverse malen online zijn geweest). Foto's van mijn kindje op hyves: geen reactie. Op een familieverjaardag zijn ze nooit op komen dagen. Vandaag ben ik, inmiddels dodelijk ongerust, gaan bellen. Eerste keer om 16 uur, naar mijn schoonzus. Geen reactie. Om 17 uur nog een keer, geen reactie, dus voicemail ingesproken dat ik me ongerust maakte en of ze alsjeblieft wat wil laten horen. Om 18 uur mijn broer gebeld. Geen reactie. En jawel: om kwart óver 18 belt hij terug, laat de telefoon één keer over gaan, dus ik ben te laat. Ik bel hem metéén terug en wat denk je: geen gehoor.
Om 20 uur heeft mijn man het stokje overgenomen en mijn broer gebeld: geen gehoor, hij heeft vervolgens zíjn voicemail ook ingesproken.
Toen heeft mijn man hun dochter, mijn nichtje ( en meter van mijn kinderen) ongerust gebeld of zij wist of alles wel goed was. Zij zei vervolgens "pap en mam zijn gewoon thuis hoor".....

Toen ging ik me helemáál zorgen maken. Een week geleden, stonden ze aan mijn kraambed, bij mijn meest intieme moment, terwijl mijn ongewassen kind net op mijn buik lag, en ik nog bloedend en nahijgend op mijn bed lag. Hoe vreemd is het, dat je daarna júist van die mensen NIETS meer hoort?
Hoe vreemd is het, dat ze gewoon op hyves komen, en mijn berichtjes negeren? Hoe vreemd is het, dat ze stonden te huilen bij mijn pasgeboren zoon, en vervolgens niet één keer geinformeerd hebben hoe het met hem gaat? Hoe vreemd is het, dat mijn schoonzus vandaag weer hier zou komen, en dat ze niet gebeld heeft, laat stáán daarwerkelijk hierheen gekomen is?
Ik vond het steeds vreemder worden....

Dus, om 21.30 vanavond weer mijn schoonzusje gebeld. Telefoon uit. Ze heeft dus zéker gezien dat ik gebeld heb, en zeker ook haar voicemail gehoord dat ik zo ongerust was.
Vervolgens naar de telefoon van mijn broer gebeld. En zowaar: Gehoor!

Broer: "wat is er toch?"
Ik: "hey, hoi broer, alles wel goed daar?"
Broer: "waarom zou het niet goed zijn?"
Ik: "ik maakte me zo'n zorgen, (schoonzus) had zo'n pijn vorige week, en daarna hoorde ik niets meer..."
*stilte*
Ik: "stoor ik?"
Broer: "ja natuurlijk stoor je. Ik lag te slapen"
Ik, bijna huilend: "oh... moet ik je maar ophangen...?"
Broer: "ja." tuuuuut ... tuut..... tuut....

Ik helemaal over mijn toeren. Wat is dít nu weer? Mijn broer en schoonzus slapen al 20 jaar niet voor 3 uur 's nachts. Hij loog. Hij klonk ook enórm bot. Moeilijk verstaanbaar ook: hij leek wel onder invloed.

Vervolgens heeft mijn man hem opgebeld. Heeft mijn broer gevraagd wat er in 's vredesnaam aan de hand is, waarom hij zo bot moest doen, en dat ik in de keuken zat te huilen.
Naar mijn man toe werd net zo bot gereageerd als naar mij.... het was belachelijk dat ik belde, want (schoonzus) had nooit pijn gehad in haar rug... (huh? dat werd hier gezegd waar iedereen bij was, ze kon zogenaamd niet lopen van ellende?!?)... ik moest ook niet zo overdreven reageren... Waarop mijn man zei: "ze is een week geleden bevallen, jullie waren daaarbij en zouden een week later weer hier komen, en ze hoort een week niets van jullie. Ze maakte zich écht ongelooflijk veel zorgen". Werd ook hij weer afgeblaft: "dat ligt dan aan haar. Hoop voor jou dat haar kraamtijd snel over is. En belachelijk dat jullie mijn dochter zo nodig moesten bellen". (zij heeft schijnbaar hem vervolgens gebeld, waarop hij dus wél de telefoon aan kon nemen).
Mijn man heeft vervolgens, ook compleet van zijn apropot gebracht, het gesprek (netjes) beeindigd.

En nu zit ik hier, sinds half 10 vanavond (het is nu 11 uur) te huilen aan de tafel. Ik leg mijn besognes niet snel zo open op tafel, maar nu moest ik het écht even van me af tikken.

Ik snap hier NIETS van. Voel me zo enorm in de steek gelaten. Mijn schoonzus, die als "extra oma" (we noemen haar bonbonneke) fungeert voor mijn dochter. Mijn broer, met wie ik nog NOOIT in mijn leven, ook maar één keer onenigheid of woorden heb gehad, mijn zielemaatje.

Ik heb me zó ongerust gemaakt. En dan zo genegeerd worden, en uiteindelijk afgeblaft. En zelfs net, werd er niet één keer geinformeerd naar mij of mijn zoon. De jongen waar ze om stonden te huilen aan mijn bed!

Wat is er in Godsnaam aan de hand, wat is er loos, wat heb ik verkeerd gedaan? Waarom werd er gelogen om de zere rug van (schoonzus)? Waarom werd ik genegeerd? Waarom afgeblaft? Waarom geen interesse in mij of mijn zoon? Waarom vandaag niet op komen dagen, terwijl ze een weekje hier zouden komen? Waarom werd er gelogen dat ze sliepen?

Het klinkt misschien heel dom, maar het raakt me zó enorm diep in mijn ziel dit... juist de mensen die mij in mijn meest kwetsbare moment hebben meegemaakt... en dan dit....

.....

.....