Waggel waggel

Omdat het de afgelopen dagen -relatief- best goed ging ( minder depressie, minder zware pijn) én
omdat het zonnetje vandaag zo mooi scheen, heb ik al mijn moed bijeen geraapt en ben ik met m'n dochter een klein stukje gaan lopen.

Zij in haar driewieler (met duwstang), hond mee, en hup op naar de speeltuin 4 straten verderop.

De eerste twee straten was ik héél vrolijk, en mijn meiske was ook blij verrast dat mama zomaar met haar naar buiten ging! Totdat ik bijna bij de speeltuin was. Feest: indalingspijn! Althans, ik denk dat dat het is.
De bekende messteken van onder, alsof de kleine met een breinaald in je baarmoedermond zit te prikken!

Ik redde gelukkig net de speeltuin, en kon daar even bijkomen. We hadden het gered!
Na een minuutje of 20 aan de terugreis begonnen. Mijn hemel, ik spreek al van 'terugreis' maar écht, zo voelt het ook - of ik de halve wereld over moest!

Tegen de tijd dat we ons huisje weer bereikten liepen de tranen letterlijk over mijn wangen. Nu nog moet ik er tegen vechten.
Steken van onder gaan onverminderd door, harde buiken, mijn hele rug verkrampt en de beeb die drukker is in mijn buik dan ooit.

AUUUUUUUUUUUWWWWWWWWWWW !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Zo veel pijn heb ik niet eerder gehad, ben er misselijk van. Loop helemaal te trillen. Dit kan dus niet goed zijn!
Ik dacht even een blogje schrijven met een kop koffie, misschien kalmeert de pijn dan wat. Maar helaas: het wordt nog altijd alleen maar erger. Ik duik dus nu mijn bed maar in, kan ik ongezien een potje janken.
He verdorie, ik voelde me zo goed! Hoop dat de pijn vandaag nog weggaat, want hier weet ik me echt even geen raad mee.

Heb in ieder geval geleerd dat ik vanaf nu dus echt NIETS meer kan. Ships :-(