Daar zit je dan...

Daar dit je dan.... voor het eerst in 16 maanden alleen thuis, zonder mijn meisje om me heen.

Ik heb haar net om 13.00 uur bij het KDV gebracht. Moeilijke leeftijd om te starten. Een kindje van
een paar maandjes krijgt het nog niet mee, en een dreumes van 2 jaar kan je uitleggen dat mama straks
gewoon weer terugkomt. Mijn dochter valt daar net tussenin, helaas.

Voor ik weg ging, heb ik wel een dikke kus gevraagd (en zo'n heerlijke natte kwijlbek gekrégen) en
voor ik de deur open deed voor vertrek heb ik heel uitbundig 'Dag, dag, tot straks lieverd!' geroepen.
Denk niet dat ze dat meekreeg. Ze stond daar maar. Vlak voor me, met de rug naar me toe, om zich heen te kijken. Te afgeleid om op mama te letten, en te verlegen om zich in het gedruis te mengen.

Uiteindelijke dus toch maar de deur achter me dichtgetrokken. Nog even 2 minuten staan luisteren achter de deur, geen huilend meisje te horen.

Zou ze doorgehad hebben dat ik weg ging? Of zou ze later toch geschrokken zijn dat ik ineens weg was?
't Zijn twijfels waar volgens mij elke ouder de eerste keer tegenaan loopt. Mama vind het erger dan zij.

Nu heb ik dus nog 2 uur 'voor mezelf'. Twee hele uren, waarin ik het huis kan doen zonder ergens rekening mee te hoeven houden, mijn administratie kan doen... en ik doe niks. Zit hier een zinloze blog te tikken die nergens over gaat. Hoe verloren kan een moeder zijn?