Mijn 2e zwangerschap

Zoals jullie al gemerkt hadden, ben ik dus niet zo'n blog schrijfster... maar nu
dan toch maar eens een klein tekstje. En jawel: het is dan ook meteen een klaagzang.

Zwanger zijn, is niets voor mij. Toen ik zwanger was van mijn eerste, ben ik die roze
wolk ook nooit tegengekomen. Had kwaaltjes en voelde me niet goed, maar ik werd er doorheen
'gesleept' door alle spannende momenten: alles regelen, de eerste keer echo in mijn leven, het leven dat op korte termijn zo drastisch zou gaan veranderen.

Toen mijn dochter 9 maanden was, ben ik weer gestopt met de pil en zowaar: de eerste ronde was raak. Waar anderen dan staan te juichen, dacht ik eigenlijk alleen maar "oh... jippie?".
Op dat moment zat ik nog vól trauma gevoelens van de bevalling van mijn dochter, en ik huiverde dan ook
bij het feit dat ik nóg een keer zou moeten gaan bevallen. Waarom ik dan tóch met de pil was gestopt?
Omdat ik wel dégelijk hééééél graag nog een kindje wil. Ik dacht, als ik nou maar zwanger ben, moét ik die
bevalling wel aangaan... ik ben namelijk geen persoon die zich laat leiden door angst.

De angst voor de komende bevalling is er nog steeds, zij het in mindere mate dan toen ik net zwanger bleek.
Misschien komt dat toch door het gegeven dat ik me er bij neergelegd heb, dat de kleine er toch uit zal moéten, of er ik me nou druk over ga maken of niet.

Nu ik dit schrijf, ben ik 30 weken zwanger. En de harde waarheid: ik vind er geen klap aan.
Ik hang van kwaaltjes aan elkaar. Heb last van mijn heupen, extreme ischias, restless legs... en ook mijn buik zelf doet sinds een week pijn. Een beetje het 'weeen' gevoel, maar dan uiteraard minder pijnlijk, maar wél een constante pijn (dus geen vlagen, zoals bij weeen). 's Nachts word ik wel 6 keer wakker omdat de kleine tegen mijn blaas aan schopt, of omdat mijn maagzuur zo enorm omhoog komt dat ik bijna moet spugen.

Waren bij de eerste zwangerschap de 'schopjes' nog leuk, ook die vind ik nu niet leuk. Ze doen pijn!

Er komt niets uit mijn handen.... ik heb enórme nesteldrang, stoor me ook máteloos aan elk stofje in huis.... maar ik heb niet eens de puf om daar wat aan te doen. Verreweg de meeste dagen zit ik achter mijn laptop mezelf te vervelen, mezelf in de weg te zitten eigenlijk. Die enkele dag dat ik meer energie heb en minder somber ben, dan juich ik ook echt en dank ik God op mijn blote knieeen dat ik eens een fijne dag heb!

Pffff.... wat een klaagzang he? Nu niet allemaal gaan roepen dat ik in een depressie zit of dat ik zielig ben he... dat helpt niet.... duim liever voor me, dat dit kleintje met 37 weken al geboren wordt en ik hem heerlijk in mijn armen mag houden... of anders dat ik een opleving mag krijgen die eens lánger dan een halve dag duurt!