Oneerlijk!

Het is oneerlijk!

Omdat de natuur ons tegenwerkt ben ik nog steeds geen moeder. Maar dat is natuurlijk niet alles, nee, omdat ik zorg draag voor ander mans kinderen in hun eigen huis, hun bekende omgeving en niet bij een opvanghok met nog 14 kinderen waar niet altijd de tijd is om het individu te helpen met dingen als zindelijkheidstraining of iets vroeger of later gaan slapen, daarom ben ik dus slecht bezig. Ik bouw geen pensioen op en heb geen recht op een uitkering tenzij ik mij voor 280 eurp per maand verzeker. maar dan nog heb ik geen pensioen. O, en pas na 2 jaar dokken kan ik dan aanspraak maken op een uitkering! Ik moet dus zelf mijn pensieon sparen. Daarbij komt dat ik zelf mijn belasting moet afdragen en mijn deel zorgverzekering.

Als je je dan bedenkt dat de ouders ook geen duizenden euro's per maand gaan betalen aan een oppas kun je wel nagaan hoe het er financieel bij mij voor staat.

Dan heeft manlief tot nu toe ook nog geen nieuwe baan en krimpt zijn uitkering oom per 3 maanden, maar komt er wel inene even een rekening binnen van januari! Of we even 167 euro kunnen betalen. Eigen bijdrage voor het onderzoek bij manlief. Gelukkig is de overige 567 (!!!!) wel vergoed! WAT?!?! 700 euro voor een onderzoek waarbij dokter X even 10 minuten aan het zaakje van manlief voelt om zo te kijken of er iets mis is??? Hoezo dat? Ik begrijp het gewoon echt niet. Als je na een jaar niet zwanger bent en uit zaadtesten blijkt dat het zaad niet goed is ga je toch gewoon het rijtje af? Nog een keer testen. Als alles negatief blijft ( of in ieder geval niet goed genoeg) ga je door naar iui of ivf, maar even de vrouw doorzoeken lijkt me ook handig. Dus ben ik welgeteld 1 keer onderzocht. Toen ik last had van mijn spiraal werd ik nog beter onderzocht, maar à la. Ik lees veel en hoor veel van andere stellen en kan er echt niet bij met mijn koppie dat wij op deze mannier bezig moeten zijn. Al die artsen zouden toch het beste voor ons moeten weten. Of moet ik dan echt alles voorkouwen of 100 keer vragen? Zij zijn toch specialisten?

Kijk dat het er financieel niet goed voor staat is misschien niet handig en dat we dan nu geen zorg hoeven dragen voor een klein wondertje is misschien zo slecht nog niet, maar dan kunnen we nog wel 10 jaar wachten... Tot we echt onze droombaan hebben, een droomhuis, een dik gevulde bankrekening en nergens schulden... Dan kan ik wachten tot ik een ons weeg.

Dus ja we zijn weer van start. Maar opnieuw iedere keer die tegenslag eist zijn tol. En nu ook staat het werken mij steeds meer tegen. Omdat ik iedere dag wordt geconfronteerd met het geluk van het gezin en het feit dat ze er eigenlijk nog wel een bij zouden willen... Ik wíl er maar één!

Het zullen wel de hormonen zijn die rond deze dagen losbarsten, maar het is echt even niet leuk meer.

Ik kan natuurlijk weer naar het zkh en dan zien wat we verder nog kunnen doen, maar die eigenbijdrages en en het eigen risico zijn zelfs nog te hoog om nu even te kunnen ophoesten...

Hopen dat manlief snel een goed betaalde baan krijgt en dat ik ook wat meer inkomsten krijg... Dan kunnen we weer verder op onze reis naar het ouderschap...

Voor die tijd hopen we gewoon op een wonder en blijven we nog even lekker door ploeteren en genieten van alles wat we wél hebben!