Op een wolk met Adam.

Acht december, zondagavond.

Met een dubbel gevoel vertrek ik naar het ziekenhuis, het woordje katheter benauwd me. Toch voel ik mij krachtiger, gegrond, diep geworteld en geestelijk vrij. Ik dwaal over de gangen van de verloskamers en hij houdt mijn hand constant vast. Ik beeld mij in; over 48 uur loop ik hier misschien wel voorgoed weg met rijkelijk gevulde armen. Na een paar minuten dwalen in gedachten word ik de kamer binnen geroepen. Ik kleed mij om en ga liggen, het valt mij alles mee. De verloskundige telt al één centimeter ontsluiting en de ballon katheter schiet er in. Het liefst ren ik naar huis, heb ik al dromend de volgende twee centimeter, zodat mijn vliezen morgen gebroken kunnen worden. Echter moet ik nog 45 minuten aan de CTG liggen. Ik heb trek in een banaan, hij bediend mij op mijn wenken en komt aan met een intens grote fruitmand en een magazine, de spanning is er nu ook duidelijk voor hem. De verloskundige lacht, de verpleegster vraagt of ik trek heb in ijs en ik wil alleen maar naar huis. 

Thuis aangekomen zit de katheter mij in de weg. Ik focus mij op mijn buik en merk dat alles nog precies hetzelfde voelt als gisteren. Een beetje weemoedig ga ik naar bed. Stel dat de katheter er niet uit valt vannacht of morgen vroeg? Het alternatief was misschien 'een dag wachten' én laat ik nou net niet willen wachten. Ik woel en ik draai, ik zie het plafond en tel de sterren. Ik voel de aarde draaien om zijn as en krijg af en toe een trap van een klein babyvoetje. Ik besluit wat filmpjes te kijken op mijn telefoon; ik kies voor een snoepfabriek in Japan, mijn hormonen spelen nog steeds parten met mij en merk dat ik erg gebiologeerd ben geraakt door Japanse snoepjes. Tot daar plotseling een flinke kramp opzet. Ik puf de kramp weg in mijn hoofd en ik merk dat nog geen vijf minuten later de volgende kramp al weer zijn intrede maakt. Ik herken ze van Elias en ik merk hoeveel krachtiger zijn bevalling mij heeft gemaakt. Ik laat de wereld slapen en puf de ene kramp na de andere weg tot het ochtendgloren.

Bij het opstaan merk ik dat de katheter nog steeds vast zit. Fuck, bij 3 cm moet hij er toch uitvallen? Ik heb zo mijn best gedaan afgelopen nacht, voor helemaal niks? Een déjà vu verblind mijn humeur en ik loop naar het toilet. En ja hoor, dat valt hij; het mooie gele slangetje en zijn ballon, plats! op de grond. Yes! Ik heb 3 centimeter ontsluiting!

Negen december, `s ochtends vroeg. 

Kamer nummer vijf, dit is het dan, de kamer waar liefdesbaby geboren gaat worden. Uitzicht op een park, het ochtend dauw nog gedrapeerd om de bomen en de zon nog verscholen achter de horizon. De verloskundige breekt mijn vliezen en ik ben mij er voor het eerst zo bewust van; nu gaat het echt beginnen. Het vruchtwater blijft maar stromen en stromen, ik wrijf over mijn buik en vraag of de baby er ook klaar voor is. We gaan dit samen doen lieve baby, ik, jouw papa en mijn mama, jouw oma.

Op de CTG zie ik de weeën komen en gaan. Ik vang ze gemakkelijk op en lach ze zelfs weg. Ik ben zo gepantserd door Elias zijn geboorte dat dit een lachertje lijkt. Ik kijk uit het raam, luister naar muziek en kus hem. Mijn gedachtes zijn nog vrij, vrij van angst en vrij van extreme pijn. De verloskundige toucheert mij na anderhalf uur en ik zit op 4 - 5 centimeter. Ik blijf maar refereren naar de bevalling van vijf jaar geleden waar het mij een martelgang kostte om op 5 centimeter te zitten. Ik lach, ik dans, ik verbaas.

Maar dan, de weeën komen nu wel heel regelmatig, ik krijg nog geen minuut om weer even bij te komen. Ik verplaats mijzelf naar de douche voor wat verlichting; het lijkt even te werken. Het gepraat van hem en mijn moeder maakt mij ontzettend woedend, ik verzoek ze vriendelijk hun kop te houden en terwijl ik dat gezegd heb merk ik dat ik totaal niet meer zen ben. Ik ben boos. Boos op de pijnlijke weeën en dat zei mij geen adempauze gunnen. Ze komen én ze komen én ze komen maar. De verpleegster die met mij mee probeert te puffen inclusief de koffie odeur die uit haar mond komt verzoek ik vriendelijk dit nooit meer te doen. Ik ga maar weer de douche in voor wat verkoeling; geestelijk maar vooral lichamelijk. Bij de volgende controle blijk ik net 6 centimeter te hebben en word ik furieus. Ik had op zijn minst, gezien de frequentie en stevigheid, 8 centimeter verwacht. 

Ik wil geen ruggenprik, ik wil alles zelf doen. Toch lijkt de verloskundige weeën opwekkers wel een verstandig idee. Tot nu toe was er nog geen sprake van een inleiding, de katheter is hormoonloos en na het breken van mijn vliezen kwamen de weeën vanzelf. Toch moet de natuur een handje geholpen worden en zo lig ik nog geen half uur later aan een infuus inclusief pompje met pijnbestrijding; mocht ik dat willen. Ik blijf koppig, ik wil géén ruggenprik maar ook géén andere onzin in mijn lichaam. De verloskundige garandeerde mij dat dit middel slechts de toppen wat 'makkelijker' zou maken en dat het gelijk weer uit je lichaam is, ook had ik er zelf controle over en moest ik alleen maar op het knopje indrukken voor wat verlichting. Niet veel later heb ik het gevoel alsof er een kanon kogel vanaf van mijn buik naar beneden wordt gedrukt, ik besluit het knopje héél krachtig in te drukken.

Rond half vier in de middag schreeuw ik moord en brand, ik heb het gevoel dat hij eruit zal rollen met op zijn minst 800 kilometer per uur. Het lijkt wel of de zwaartekracht zijn werking verliest; wat een verschrikkelijke pijn, wat onmenselijk is dit, waarom ben ik vrouw.  De verloskundige toucheert mij weer en ik zit op 8 centimeter. Ik schreeuw dat dit absoluut niet zou kunnen want hij komt er NU uit. Wie ook maar durft te zeggen; 'je doet het zo goed, nog even' kan een klap in het gezicht verwachten. 

'Ik kan niet meer', 'ik stop ermee', 'ik kan niet meer'. Pers weeën weg puffen zou men moeten verbannen naar een ver en donker oord. Pers weeën weg puffen zou men als straf moeten uitdelen aan de grootste criminelen. Ik gil en ik schreeuw én als ik eindelijk mag mee persen schreeuw ik nog harder. Ik duw de verpleegster weg en zeg dat het nu klaar is. Mijn moeder pakt mij bij mijn gezicht en spreekt mij streng toe. Ik gil, ik schreeuw en volgens mij sta ik totaal in de brand, ik voel het branden. Opeens schreeuwt de verloskundige dat ik moet stoppen met persen. Wat? Eerst wil je dat ik pers, zo hard als ik kan en nu, als ik in de brand sta moet ik stoppen? Ik zie haar een schaar pakken en ik vermoed dat ik nu toch echt geknipt ga worden. Maar niets blijkt minder waar, de navelstreng zit om zijn nekje. Zijn hoofd is er dan na een laatste pers eindelijk uit en de liefde van mijn leven, de man met wie ik dit zo graag dit wilde doormaken, haalt de rest van zijn lichaampje er uit. Magisch. Hij legt hem op mijn borst, op mijn hart en sindsdien heb ik hem niet meer losgelaten; hij kleurt mijn wereld zo anders in.

Negen december, 16:35

Adam Ezra Alain, geboren op dezelfde datum als zijn vader mijn wereld in Nederland verrijkte. Hij is buiten verwachting zo ontzettend klein, hij verzoop in maatje 50 én ik had niet eens een kleding gekocht in maatje 50. En dan het moment, het moment dat Elias binnenstormde en bij mij en Adam op bed sprong. Niks doet er meer toe, alleen deze twee meneertjes, gegroeid onder mijn hart. Houden van, doet deze twee nog te kort.

Zwanger zijn, bevallen en al die gein meer. Ik score een dikke onvoldoende. Maar kijk eens wat ik er voor terug kreeg. Dit keer tel ik geen graftakken in de regen, dit keer duw ik geen wandelwagens van de hoogste berg, dit keer verlies ik mijn geest niet aan de angst, dit keer vallen er geen zwarte gordijnen over mijn bestaan. Dit keer gaf de kracht van het verleden een gouden randje aan de toekomst. De zon, de zon en al het hemelse licht vallen over mij en mijn heren. Adam en Elias, Elias en Adam. Ik heb alles. Ik ben van jullie, ik ben met jullie, voor altijd.

En hier is hij dan, de kleine Adam..