De kunst van het loslaten
Wat ik het moeilijkst vind aan het moederschap ? Ongetwijfeld: het loslaten ! Dat begint eigenlijk al bij de bevalling. Tot die tijd ben je als moeder onlosmakelijk verbonden aan je kindje; ze is altijd bij je. Wanneer je boodschappen doet, op een fietstocht door de duinen, op je werk. Ze vergezelt je zelfs op je reis in dromenland. Zodra je bevallen bent, begint het gelazer. Je kindje moet in haar eigen bedje slapen, wanneer je in je eentje onder de douche staat voel je je kaal. Met als klap op de vuurpijl: de eerste dag op de kinderopvang. Je kindje aan de zorg van vreemden toevertrouwen. Die eerste dag is voor mij al een tijdje geleden en ik dacht dan ook voorlopig verlost te zijn van ‘loslaatgevoelens’. Maar nee hoor ! De kinderopvang gooide ca. een maand geleden roet in het eten. Ze kondigden aan dat ze naar het theater gingen naar een optreden van Dirk Scheele. Of Christa mee mocht. Ik reageerde in eerste instantie enthousiast, want Christa is gek op muziek. Maar toen drong het tot mij door. Het theater is in Zoetermeer en de kinderopvang in Den Haag. Dat betekent dat ze een redelijk lange reis moeten maken. Een stuk lopen, tram, Randstadrail, nog een stuk lopen. Wat kan daar allemaal wel niet mis gaan ?! Mijn gevoel schreeuwde uit: NEE !!! Ze is nog veel te klein voor dit soort hachelijke ondernemingen. Mijn verstand vertelde me heel subtiel dat ik nou toch wel aan ’t overdrijven was. Want wat is nou het risico dat er iets mis gaat. Ik heb overlegd met mijn man en we hebben besloten om Christa mee te laten gaan. Loslaten ! Zo’n verstandelijke beslissing is prachtig, maar dat neemt je gevoel nog niet weg. Ik was vanmiddag dan ook erg opgelucht om haar weer veilig in mijn armen te kunnen sluiten. Blij ook dat ik haar mee heb laten gaan, want ze had ’t erg naar haar zin gehad. Bovendien ben ik trots op mezelf dat ik deze proeve van het loslaten glansrijk heb doorstaan ;-)
reacties (0)