Bijna 35 weken zwanger

Als ik er dieper over nadenk word ik er gewoon een beetje huilerig van: De laatste weken dat ik m'n meisje of m'n mannetje voel in mijn buik, dat ik het bij me kan dragen, dat ik met een dikke buik mag lopen. Nog even en dan is het over... Natuurlijk mogen we dan echt van ons kindje gaan genieten, het vasthouden en het kroelen maar toch... Ik mis het nu gewoon al! Het gaat gelukkig goed met ons kleintje! Het beweegt veel en vaak en ik kan er niet genoeg van krijgen. Elk schopje is een teken van leven en wat hebben we daar lang op gewacht! De extra groeiecho was goed, ik heb geen zwangerschapsdiabetes en vandaag krijg ik de uitslag of ik een te laag HB en/of een streptokok heb. Liever wil ik het beide niet maar heel spannend is het ook weer niet. Ik heb het zelf vreselijk op m'n heupen: Alles moet schoon en alle klusjes moeten af zijn. (Zou het een voorbode zijn dat het zich eerder aankondigd? Mijn gevoel zegt van wel maar ik durf het niet uit te spreken) Een probleem is dat ik het zelf bijna niet meer kan en ik afhankelijk ben van anderen. Hoe frustrerend kan dat zijn! :-) Toen ik zwanger was van onze dochter had ik nergens last van, ik kon alles nog. Een dag voordaat m'n vliezen braken liep ik nog in m'n eentje in de stad te winkelen, bepakt en bezakt. Een helpende gedachte is dat het maar tijdelijk is. En elke zwangerschap is anders.. Ik neem het er graag allemaal bij!