Als eerste zagen we vanochtend de hartslag van ons kindje toen de gynaecoloog het echo-apparaat op mijn buik zette. Het was nog in slaap en daarna draaide het wat. Hoe bijzonder om te zien dat je al vingertjes kunt tellen en de tandjes al aangelegd zijn. En wat een opluchting weer: Het leeft! Vanaf week 12 voelde ik me opnieuw meer en meer onzeker worden: Ik voel zo weinig meer: Geen misselijkheid, meer energie en geen krampen of buikpijn meer. Laat dat nu heel normaal zijn na 12 weken... Het is tijd om te gaan genieten! Mag ik weer dromen? Over zo'n afhankelijk klein ukkie dat zo lekker ruikt en mooie geluidjes maakt. Over onze dochter die dan al 5 is en eindelijk grote zus wordt. Over rompertjes en dekentjes, over mutsjes en de kinderwagen, over luiertassen en ..... zou je een jongetje of een meisje zijn? Ik heb het vanmorgen aangedurfd om kleertjes voor je te bestellen: Een wit overslaghemdje met egeltjes erop met een wit broekje erbij. Maat 50. Maar blijf eerst nog maar een hele poos lekker warm bij mama zitten, kleintje! Buiten is het koud. Groei maar op jouw tempo zodat we rond de zomer zullen weten wie je bent en hoe je eruit ziet!
reacties (0)