K3jr4mnd

Lieve Kyran,

Gelukkig. Het gaat goed met je. Ja ik durf te zeggen dat het eindelijk weer goed met je gaat. Na toch behoorlijk wat weken die in het teken stonden van Lyme en het bestrijden van de ziekte, kan ik nu (zij het voorzichtig) toch zeggen dat we het idee hebben dat je er goed bovenop lijkt te komen. De eerste weken na het afronden van je kuur vroegen we ons af of het ooit beter zou gaan, of het wel genoeg gedaan had, je blijft moe en blijft hangerig. Maar naast de ziekte, is alleen de ab al een aanslag op je lijfje geweest. Naast dat je ook nog een goede maand aan de diarree bent geweest van de ab. Dus dat je daar van moest herstellen was ook niet zo gek. Dat moeten we ook niet vergeten. Maar nu, 1,5 maand nadat je de laatste ab kreeg, is je energievoorraad weer wat hoger, en ook sneller weer opgeladen als je door je energie heen bent. Je bent vrolijk en kwebbelt weer volop. Heerlijk!

Daarom kan ik ook eindelijk weer eens een blog schrijven over hoe het met je ontwikkeling gaat. Want daar lijkt, nu je daar weer energie voor hebt, ook weer grotere veranderingen in te zitten. Je woordenschat was altijd al erg groot, wij hadden al lange tijd gesprekken op goed niveau, maar ik merk ook dat je nu de durf hebt om met vreemden gesprekken aan te gaan. En dat zorgt voor een hoop gelach. Het is prachtig om te zien wat je constateert en waar je andere op wijst. Zo gingen wij samen met de bus vanuit het centrum naar huis. We moesten een tijd wachten op de bus en naast ons stond een meneer een sigaretje te roken. Toen hij zijn peuk op de grond schoot, keek je vol verbazing en met open mond. 'O, dat mag niet! Dat hoort daar niet! Je moet dat in de prullenbak gooien!'. Samen met de mensen die stonden te wachten schoot ik in de lach, ook wel een beetje trots dat mijn opvoeding soms toch wel succesvol blijkt ;)

Sinds je verjaardag in augustus ben je druk met bouwen met de lego. Je hebt behoorlijk wat dozen gekregen de laatste weken. Toen je ziek was verwende iedereen je en met lego kon je al zittend toch bezig zijn. Ideaal voor jou op dat moment. Ook met sinterklaas heb je flink wat lego gekregen. Er zitten dozen bij van 5,6,7+ bij, die zetten we samen in elkaar. Eerst deed jij de poppetjes en de wieltjes, mama voornamelijk de rest en vroeg ik jou te zoeken naar de steentjes die ik nog nodig had, maar als ik je nu aanwijzigingen geef dat een blauw steentje met twee knopje daar aan de zijkant moet, kom jij nu zelf ook al een heel eind. Soms moet ik even bijsturen en aanwijzigingen geven als 'iets draaien' of 'net andersom', maar zo bouwen steeds meer samen, steeds meer jij en steeds minder ik. Ook zitten er dozen lego tussen waarmee je zelf je creativiteit de vrijheid kan geven, dozen waarmee je elke keer opnieuw en opnieuw kunt bouwen. Wij noemen ze rebuilders. Dan de wieltjes aan de ene kant, dan weer aan de andere kant. Dan de lichtjes boven op de auto, dan weer aan de zijkant of achterkant. Een hoogwerker er op, een grijper er bij en sirenes. En zo ben je een tijd druk.

Was je eerst niet zo knutselkoning, nu krijg je ook daar meer interesse voor. Je tekent graag zelf allerlei voorwerpen en figuren. Je 'schrijft' namen er bij of wat iets is. Sinds een aantal weken zie ik je ineens ook binnen de lijntjes kleuren. Vlak voor je verjaardag hield je bestek al uit jezelf vast op de manier zoals het hoort en niet meer in je vuistjes. Toen je bij het CB een rechte lijn moest trekken met een potlood hield je deze ook al vast in de schrijfhouding. En heel beheerst houdt je je bestek of pen onder controle en kleur je je eigen tekeningen of kleurplaten binnen de lijntjes in. Heel soms schiet je uit en dat vind je dan zo ontzettend vervelend. Je tekening is verpest en je vindt dat je het niet kan. Soms ben je zo hard voor jezelf.. Het is hartstikke knap dat je dat al kan! Maar dat wil je dan echt niet horen...

Daarin, maar ook met andere dingen, ben je dan erg vasthoudend en eigengereid. Je hebt zo'n eigen handleiding, gelukkig ken ik hem inmiddels aardig goed, maar soms is dat best lastig en loop ik best ook tegen onbegrip aan. Daar waar anderen een strijdt met hun peuter aan gaan, moet ik soms echt mijn battles kiezen. Zo was laatst je bed verschoond en zat je grijze sterrendekbed in de was en lag er een fris dekbed van sesamstraat op je bed. Wat ik wel niet dacht. Daar ging je echt niet onder slapen. En wat ik ook zei of deed, je trok niet alleen het dekbed eraf, nee je ging gewoon helemaal niet met deken slapen. En toen ik je 's avonds toch maar toedekte werd je midden in de nacht wakker: 'ik had toch gezegd dat ik geen deken wilde!!' en daar ging je deken weer op de grond.. Ik kan dan zeggen wat ik wil, dat je onder een dekbed hoort te slapen, dat ik er geen discussies over wil, maar dat is in zulke situaties echt zinloos. Het zou je verdriet doen, dat er niet naar je geluisterd wordt. In zo'n geval kan ik maar beter besluiten naar je te luisteren of tot een compromis te komen, dan de strijd aan te gaan die ik toch verlies. Zonder dat ik nou overal maar het onderspit delf. De volgende avond spreken we af dat je de deken pakt als je het koud hebt. En als ik later bij je kom kijken zie ik dat je onder de deken ligt te slapen. Opgelost toch? Luisteren naar kinderen van Thomas Gordon is een mooi boek over de Gordon methode die uit gaat van gelijkwaardigheid in relaties, zodat iedereen zichzelf kan zijn en zijn verantwoordelijkheid neemt, rekening houdend met de ander. Dus ook in de relatie met kinderen. En zo pikken we overal wat kennis op en passen we toe wat werkt en vormt zich een mooi handboek, die past bij wie jij bent. Maar bovenal, die zorgt voor een gelukkig kind en een gelukkige mama.

Toch zijn er ook dingen bij die nou gewoon eenmaal moeten, omdat papa en mama ze beter voor je vinden, dingen die jij misschien niet leuk vindt, maar die op de lange termijn toch wel echt nodig zijn. Tanden poetsen wil je nog wel eens overslaan als het aan jou ligt, maar met zere tandjes naar de tandarts wil je ook niet, dus tanden poetsen hoort er nou gewoon eenmaal bij. Zo vinden wij het ook belangrijk dat je nu langzaamaan wordt klaar gestoomd op het naar school gaan. Je hebt nu een paar vriendjes bij de gastouder, allemaal jonger dan jij, maar we zien dat jij uitdaging begint te missen. Oudere kindjes waar jij je aan op kunt trekken. En hoe gevoelig en overprikkeld je ook kunt raken, over iets meer dan een half jaar moet je toch in een klas van 30 kinderen kunnen meedraaien. We hebben getracht met de gastouder te kijken welke mogelijkheden zij misschien had bij het voorbereiden op het naar school gaan en het bieden van uitdaging, maar daar zijn we helaas niet samen uitgekomen. En hoe graag je ook naar haar toe gaat, achter de schermen zijn er behoorlijk wat irritaties, waar jij  hopelijk niets van meekrijgt, en dat heeft ons uiteindelijk doen besluiten om per 1 februari terug te gaan naar het kinderdagverblijf. Er is een speciale groep voor 3+ kindjes, ik hoop dat je daar uitdaging zult vinden en je er snel op je plek zult zijn.

Dan komt er nog een verandering aan: vanaf 1 februari zal mama een dag minder gaan werken. Van 4 dagen, gaan we in theorie naar 3. Maandag en woensdag zullen onze dagen zijn. Had ik met het oog op het naar school gaan liever de vrijdag en woensdag gehad, zie ik toch ook wel voordelen van de maandag. Maandag is toch vaak een drukke dag op het kdv, die sla jij dus nu lekker over. En als je straks naar school gaat, kan je na zo'n lange eerste dag na het weekend, gewoon thuis komen. Ik hoop dat dit gaat bevallen, de tijd zal het ons vertellen!

Ik ben dol op je lieverd!

Een hele dikke zoen van mama