41 weken en controle in het ziekenhuis

Lieve lieverd,

Gisteren was mama precies 41 weken in verwachting van jou en had ik de eerste controles in het ziekenhuis. Papa heeft inmiddels vakantie, oma kwam langs, dus konden wij er samen heen terwijl zij bij Kyran bleef.

Als eerste moest mama zich melden op de afdeling verloskunde voor een CTG. Daarmee wordt een hartfilmpje van je gemaakt en worden eventuele weeën geregistreerd. Op weg naar het ziekenhuis kwamen we al in de file te staan, omdat er een wielerploeg moest oversteken. Je papa en ik hebben wat met wielerploegen, maar dat vertel ik je misschien ooit nog wel. Daardoor waren we wat verlaat en gaf het al iets stress, maar uiteindelijk waren we toch mooi op tijd. Eenmaal op de afdeling keken ze me al gek aan, zo van wat ik kwam doen. Een personeelslid vroeg aan een ander, had jij nog een ctg staan? Nee zei dat meisje. Toen vroegen ze waar ik voor kwam; voor een ctg dus. Ik schrok al, dacht dat ik me vergiste. Maar ze zei verder niets, vroeg geen ponsplaatje, vroeg niet hoe ik heette, en nam me mee naar een kamer. Of ik de banden van de vorige keer ook mee had? Nee want er is geen vorige keer. Ok. Nou toen moest ik maar een half uur liggen en daarna op de bel drukken. Dus zo gezegd zo gedaan en na een half uur gebeld. Komt er een andere mevrouw vragend de hoek om, u heeft gebeld? Ja ik lig er nu een half uur aan. O ok. Hoe is uw bloeddruk? Ja de vorige keer bij de verloskundige altijd prima. En nu dan? Weet ik veel? Oh uw bloeddruk is nu nog niet gecontroleerd? Nee. Okee. Dus dat deed ze ook nog en daarna ging ze mijn ctg uitdraai halen en konden we bij de echokamer wachten.
Maar terwijl we daar zitten, kijk ik op de uitdraai en zie ik een hele andere mevrouw met een totaal andere zwangerschapsduur op het formulier staan. Dus ben ik maar weer terug gelopen in de veronderstelling dat ik de verkeerde papieren had meegekregen. De mevrouw die me toen te woord stond was nog geïrriteerd ook dat ik zelf op de uitdraai had gekeken (het is toch potjandorie mijn ctg?!) en begon een discussie met mij over wie de ctg had gedaan. Ik zei het niet te weten, want niemand had zich aan mij voorgesteld. Een verpleegster of de verloskundige? Ik weet het niet, want niemand heeft zich aan mij voorgesteld! Uiteindelijk vroeg zij voor het eerst om mijn ponsplaatje en bleek ik nog helemaal niet te zijn aangemeld en kon ze me dus niet vinden in het systeem. Ik opperde nog dat het misschien mijn ctg wel was, maar dat de verkeerde gegevens er boven stonden. Toen kon ik nog een sneer krijgen, waarmee ze me nog even er aan herinnerde dat mijn naam mevrouw x was en niet mevrouw y. Ahum. Voor zo ver mama's goede moed met dit liefhebbende ziekenhuis.
Ze ging het uitzoeken en ik moest nog maar weer wachten bij de echo. Dus zo gezegd maar weer gedaan. Komt de echoscopiste: waar is uw status? Ik heb geen status, ik heb mijn dossier niet (mee) gekregen. Nou die ging ze dan nog wel even halen. Doe dat.

De echo was wat moeilijk uit te voeren, omdat die buik van mij steeds groter en voller wordt en ook jouw lijfje wordt steeds groter. Hoofd en beentje kon ze goed meten, hoeveelheid vruchtwater ook, maar met je buikje had ze wat moeite. Bij alle metingen volgde jij de curven zoals je die had ingezet bij de eerdere groeiecho's, alleen de meting van je buikje week nu af naar boven en kwam boven de bovenste lijn uit. Daarmee komen ze op een geschat gewicht van 9 pond; 4,5 kg. De vraag is alleen even hoe nauwkeurig dit is omdat de meting van je buikje niet helemaal betrouwbaar is.

Na de echo konden we bij de gynaecoloog terecht. Hij beoordeelde de ctg (die dus wel goed was maar inderdaad met de verkeerde naam er boven, die mevrouw was afgelopen zaterdag al bevallen, lekker zorgvuldig gaan ze met andermans gegevens om..), m'n bloeddruk, de groeicurven en de hoeveelheid vruchtwater. Daarin zag hij niets verontrustends, behalve dat je aan de grote kant bent. Voor hem is er geen reden om te gaan inleiden. Sterker nog; doordat je groter geschat wordt, wil hij liever dat jij en mijn lichaam er uitzichzelf klaar voor zijn, dan dat ze een bevalling gaan forceren, waarmee er meer kans is op complicaties omdat het geboortekanaal er nog niet klaar voor is. Dus hij laat mij tot 42 weken door lopen voor hij gaat ingrijpen. Tot die tijd mogen jij en ik het gewoon op ons eigen moment doen, wanneer wij er klaar voor zijn, met onze eigen verloskundige.

Nadat we uit het ziekenhuis kwamen heb ik mijn eigen verloskundige nog even gebeld. We hebben overlegd dat we waarschijnlijk wel voor een poliklinische bevalling zullen gaan, mochten er dan toch complicaties optreden bij het persen, dan zijn we al in het ziekenhuis en dan hoeven we niet meer thuis weg. Ze zei wel dat ze 9 pond nog niet eens heel schokkend vond, en dat het buikje een grote invloed heeft op het geschatte gewicht. Dus zeker als de meting niet nauwkeurig is, blijft de vraag hoe betrouwbaar die 4,5 kilo is.

Ik ben zo blij met de praktijk die we nu hebben. Ze dacht gelijk mee, wist waarom ik belde, ondanks dat ze net terug was van huwelijksreis, wist wie ik was en was op de hoogte van de laatste stand van zaken. Zo heel anders dan des tijds bij Kyran. Ook gaf ze aan bij ons te blijven als we medisch zouden moeten bevallen in het ziekenhuis (mits het niet druk is met andere bevallingen). Dat geeft ons zoveel rust en vertrouwen. Want zeker na dit akkefietje in het ziekenhuis, en de ervaring van de bevalling van Kyran, was mama toch aardig wanhopig. En zag ik het niet zitten om 'ontspannen' in dit ziekenhuis te bevallen. Maar de rust is aardig weder gekeerd.
Ook vroeg ze of ik het op prijs zou stellen als ze nog een strippoging komt doen vrijdag, of dat ik even lekker met rust gelaten wilde worden. Nee hoor, kom maar proberen. Misschien doet het wat en anders moeten we zaterdag weer voor een ctg naar het ziekenhuis en maandag weer een ctg, echo en afspraak bij de gynaecoloog.

Het blijft spannend en het blijft afwachten! Vannacht is het volle maan. Ze zeggen dat er dan meer kinderen geboren worden. Wie weer!
Hoe dan ook. Nog een kleine week maat, en dan ben je zeker weten bij ons.

Tot snel!!

Veel liefs,
Mama