Terugblikken en vooruitkijken

Lieverdje,

Zo, ik vond het weer eens tijd voor een blogje.

Ik ben de laatste dagen weer zo emotioneel, hoe zou dat komen? Al die lieve bbkindjes die verjaren? Die mooie blogs die ik lees? Jouw eigen verjaardag die steeds dichterbij komt? Het al weer bijna een jaar geleden is dat de bevalling begon? Of komt het doordat het de laatste tijd allemaal zo hard lijkt te gaan?

Het zal wel een warrig blogje worden, vast van de hak op de tak. Maar mijn vingers raken het toetsenbord en ik zie wel wat er van komt. Het lijkt alsof ik zoveel wil vertellen, alsof ik zoveel wil schrijven, maar dat de tijd te hard gaat om het allemaal bij te houden.

Terugblikken
Afgelopen week heb ik je fotoboek gemaakt van 7-12 maanden. Die van 1-6 maanden ligt al weer even in de kast. Wat een hoop foto's zaten daar in! Ik dacht dat we het tweede half jaar veel minder hadden vastgelegd, maar niets is minder waar.. Maar je boek is besteld, dus op je verjaardag kan iedereen zien wat we allemaal hebben meegemaakt.
Ook ben ik bezig om alle blogs die ik heb geschreven te verwerken in een boekje. Ik laat ze drukken op fotopapier met gaatjes, zodat ze in een ringband passen. En zo kan ik ook elke keer nieuwe blogs makkelijk toevoegen, zonder dat ik weer een nieuw boek hoef te bestellen. Ik was namelijk wel van plan om het tweede jaar, die maandelijkse blogs te blijven schrijven. Ondanks dat ik merk dat het alleen maar drukker en drukker wordt.
Daarnaast houd ik ook nog een boekje bij van Pauline Oud, over je eerste jaar. Die is nu helemaal vol, op een aantal dingen na. Dingen die je nog niet hebt gedaan en waarvan ik vermoed dat ze ook niet meer gaan gebeuren voordat je 1 wordt (zoals uit logeren gaan, of met een lepel eten, of in je handjes klappen. Hieperdepiephoera kan je nu wel en dat is wat we nodig hebben voor je verjaardag!). Ik moet alleen wat foto's bij bestellen om in je boekje te plakken en dan kan hij worden opgeborgen.

Toen ik van de week op je kamertje rommelde, kwam ik van die zelfde serie het 9 maandenboekje tegen en je kraambezoekboek. Als ik dan weer in die boekjes lees, de blogs terug lees, de foto's zie, dan zijn er in een jaar tijd ook al weer veel dingen geweest die ik ben vergeten. Of vergeten. Die naar de achtergrond zijn gekropen. Zoals dat jij de eerste keren niet door papa in bad gedaan wilde worden, maar alleen door mama. Of dat jij na je eerste keer onder de douche zo ontspannen was, dat je alles liet lopen. Dat Yolanda Be Cool op nummer 1 stond met We no speak Americano. Dat we je halverwege de kraamweek bijvoeding hebben moeten geven, omdat je te veel af viel. Dat je van je oom ontzettend rode Ajaxsloffen kreeg, terwijl wij helemaal geen voetbalfans zijn, laat staan Ajax aanhangers. Dat je vaak alleen wilde slapen als er muziek van Blof op stond. Maar ook dat je ontzettend veel uren huilde en dat ik niet wist wat er met je was. Dat ik erg gespannen was door het gehuil en daardoor geen tijd nam voor mijn eigen herstel. Gelukkig verdwijnt dat ook allemaal steeds meer. En blijven veel mooie dingen hangen!

Nu
Als ik nu kleine baby's zie dan denk ik: "Kyran was echt niet zo klein toen hij werd geboren. Dat echte hulpeloze baby-achtige dat was misschien 2 weken, maar daarna werd hij al snel een steeds grotere jongen". Maar nu ik weer in dat kraambezoekboek van je kijk, en daarin foto's zie van jou en het kraambezoek, dan denk ik "Ooo, je was toch ook zo klein!". Ik kan me dat gewoon niet meer voorstellen. Maar aan de andere kant ben je in mijn beleving ook nog steeds dat kleine jongetje. Toen je voor het eerst op de crèche kwam, was jij de kleinste, de jongste. Voor mijn gevoel ben je dat nog steeds. Maar ik denk toch dat ik mijn ogen open moet doen. Toen ik je van de week kwam halen, zat jij daar samen met 2 andere grote kindjes aan tafel. Lekker te smikkelen van een soepstengel. Je zag me gelijk en de manier waarop je keek, zorgt er nog steeds voor dat mijn ogen nat worden. Je was zo trots! Je glunderde helemaal! "Mama, zie je me wel?! Ik zit met alle grote kindjes aan tafel! Alleen grote kindjes zitten aan tafel. Dus ik ben ook een groot kindje!" Zo keek je. Dus kwam ik maar even bij je aan tafel zitten. Ja, je hebt gelijk. Je bent ook een groot kindje. Er zijn nu meer kindjes op de groep die kleiner zijn dan jij, dan kindjes die groter zijn. Wakker worden mama!

Ja, je wordt groot. Gisteren leek opeens alles in elkaar te vallen. Je wilde geen half gepureerd en geprakt eten. Nee jij wilde stukken. Dus jij at stukken. Stukken vissticks (geen idee of je dat al mag, maar lekker vond je het), stukken broccoli en stukken aardappel. Eerst accepteerde je dat nog wel van een vork. Maar al gauw moest die aan de kant en wilde je dat toch echt ZELLUF DOEN! Je deed zo hard je best, om elk stukje eten keurig tussen duim en wijsvinger te pakken. Ik zag hoe hard jij je best deed. Niets vol met je handje er in grijpen, dat hele knuistje in je mond. Nee, keurig tussen twee vingertjes. Je deed zo hard je best dat je tongetje uit je mond stak. Maar het resultaat was er; het lukte je! En toen je eigen bordje op was, zag je dat papa nog niet uitgegeten was en dat daar ook van alles te halen viel. En daarna begon je aan het bord van mij. Daarna at je een bak vla op (joepie, tot nu toe geen gespuug of uitslag!) en een fles van 150cc ging er ook nog in. Terwijl je ‘s middags ook al een fles van 200cc op had! Op de crèche vertelden ze ook al dat je zo goed had gegeten. Je had een stuk soepstengel gehad, maar die had je in zo’n rap tempo op, dat ze al op de grond zochten waar je het had neer gegooid. Maar het was echt al op. Je keek naar links en naar rechts, en daar zat een jongetje wat zijn soepstengel nog lang niet op had. Hij zag je kijken en klemde snel zijn beide handjes om de soepstengel heen. Je kreeg uiteindelijk van Patricia nog een stuk, en ook dat had je binnen de kortste keren op. Heb je iets in te halen schat?

Je trekt je nu ook steeds vaker op en staat dan heel mooi aan de bank of aan de stoel. Onze salontafel is te laag, daar kan je je wel aan op trekken, maar dan zit je alleen op je knietjes. Mama overweegt toch om een hogere salontafel te zoeken. Dat zou dan het eerste in het interieur zijn wat ze op je aanpast, want eigenlijk had ze zich voorgenomen om geen aanpassingen te doen. Geen dingen weg te zetten. Maar goed. Ik wil mijzelf nog wel eens horen praten als je loopt. En ach, ik moet toch ook terug kunnen komen op dingen die ik zeg ;-)
Ook als je op de commode ligt wil je constant staan. Je trekt je aan me op en maakt mooie stappen. Dan sla je je armpjes om mij heen en geef je me een dikke knuffel. He, wat heeeerlijk! Een mama heeft maar weinig nodig om gelukkig te zijn.

Van de week wilde je me vast niet zo graag knuffelen. Je schrok je wezenloos. Je zat aan tafel terwijl ik aan het aanrecht stond. Ik was eten aan het koken. Ik stond met mijn rug naar je toe. Opeens vond jij dat het wel lang genoeg stil was geweest en begon je hele verhalen tegen me te kwekken en om mijn aandacht te roepen. Toen ik mij omdraaide schrok jij ontzettend. “Wie was die wasbeer?! Waar is mama?!” En je begon te huilen. Dus toen heb ik je maar uitgelegd wat uien zijn…

Vooruitblikken
Nu je babyboekje vol is, je blogs bijna allemaal verwerkt zijn, je fotoalbum in de maak is, heb ik ook je opgroeiboekje van Pauline Oud te voorschijn getoverd. Het boekje van 1 tot 4 jaar. Een aantal dingen kan ik al gaan invullen, die heb je inmiddels al gedaan. Nu kijken we uit naar je eerste stapjes aan onze hand, maar in het boekje staat dat je aan het einde van je tweede levensjaar door de kamer rent! Daarna dat je zinnetjes gaat maken. En nog later, dat we je voor moeten bereiden op naar school gaan... Gelukkig is dat allemaal nog zo ver weg!

Ook stond er in of ons gezinnetje al compleet is. Wat vind jij? Papa en mama weten het soms niet zo goed. We willen eigenlijk nog volop genieten van jou. Je bent zo eigengereid, dat we ons niet voor kunnen stellen dat er net zo’n leuk ander kindje bij ons zou wonen. Maar ook kunnen we ons die moeilijke eerste tijd niet nog eens voorstellen, indenken dat we ook daar weer door heen komen. En dat met een bengel die rond rent?! We hebben de afgelopen twee weken ook weer vreselijke nachten gehad, dat we 2 uur bezig waren met je in slaap krijgen. Hoewel we weer even voelden hoe het die eerste tijd moet zijn geweest, en juist papa het alleen bij jou wil laten, geen tweede bevalling aan kan (?) zei papa op een gegeven moment: het zou toch wel heel leuk zijn he? Een broertje of zusje. Een paar dagen later zei mama tegen papa: En? Ben je al klaar voor een tweede? Bijna, zei papa. Ik ben benieuwd wanneer dat bijna is. Het leek ons wel leuk om op je tweede verjaardag je te kunnen vertellen dat je een broertje of zusje krijgt. Maar bij papa kan het opeens ook morgen zijn. We zeiden wel tegen elkaar, dat je vast een goede eter was geweest als je een broertje of zusje tegenover je had zitten. Haha!
Wie weet… Wie weet mag je ooit nog iemands grote broer zijn. Ik denk dan wel dat je een hele trotse zal zijn! Een die graag helpt en wil laten zien hoe stoer hij is. Een die heel zorgzaam is. We zullen zien!
Nu kijken we eerst maar eens uit naar je eerste verjaardag! Want dat schiet al heel hard op. Nog iets meer dan 2 weken. De slingers en je verjaardagscadeautje hebben we in ieder geval al in huis... We hebben er zin in!!

Dikke kus,
Mama!