11 maanden
Lief ventje van me,
Deze maand is voorbij gevlogen. We hebben zoveel leuks beleefd! En wat heb jij je in een sneltreinvaart ontwikkeld...
Net na de 10 maanden blog zijn we heerlijk met elkaar op vakantie geweest. Naar de Belgische Ardennen. In een eerdere blog met foto's schreef ik al wat we allemaal hebben beleefd. Ondanks dat het weer niet zo goed was, was onze tijd samen meer dan goed!
Op vakantie ben je gaan bunkeren, alsof je leven er vanaf hing. Je hebt duidelijk wat in te halen. En dat zet je nu redelijk goed door. 's ochtends een bak pap, tussendoor fruit die je het liefst gewoon in stukken zelf eet, of af hapt. Tussen de middag een boterham, gewoon droog. Met beleg of boter doen we je geen plezier. Heel soms krijg je een krentebol of een stukje ontbijtkoek en dat vind je wel erg lekker. Maar eigenlijk wil je gewoon het donkerbruine brood met pitten en zaden wat papa en mama ook eten. En dan vooral de korstjes. Na je middagslaapje nog een inimini flesje om je vochtpeil wat aan te vullen en 's avonds een mega bult warm eten. Op dagen dat je naar de creche gaat een potje van 12+ maanden en op de andere dagen eet je met de pot mee. Nog wat fruit na en soms nog een beetje pap voor je naar bed gaat.
Op de creche hebben ze je thee met een schepje melkpoeder gegeven in een ander flesje dan waar je altijd uit drinkt en dat drink je zo weg. Zou dat dan eindelijk DE oplossing zijn, zodat je overdag gaat drinken? Van oma had je al een tuitbeker gehad met een mooi plaatje erop en die vind je ook steeds interessanter worden. Zou het dan toch komen? Ik hoop het zo! Het is belangrijk dat je drinkt hoor schat!
Je hebt vaart gezet in het tempo waarmee je tijgert. Ook kan je kan zelf gaan zitten. Eerst deed je dat liggend op je rug. Je trok je eerst op met je buikspieren, dan steunde je op een elleboog, dan op je handje, tot je helemaal zat. Nu doe je het vanaf je knietjes. Elke keer ben ik weer verrast. Dan heb ik je eerst ergens zien tijgeren en dan zie ik opeens ergens een bos haar boven uit steken. Haha!
Ook wil je staan en je kan steeds meer klanken die ook echt op woordjes beginnen te lijken. Wij vragen ons af wat je voor je eerste verjaardag allemaal roept. Je zei al papa en mama, maar nu ook echt bewuster. Als ik je een foto laat zien van ons twee en ik wijs mijzelf aan en ik vraag je wie dat is dan zeg jij: mama. Of als ik je uit bed kom halen is het: mama! Of als je me niet ziet: mama? Ook hoor ik steeds duidelijker 'boek' (boeh) en 'auto' (aubo). Oma is 'behbeh', poes Niza is 'poeh'.
Op de creche wisten ze niet wie ik kwam brengen na die vier weken vakantie. Ze vonden je zo veranderd! Je bent gegroeid, je koppie staat wijzer, helemaal nu je weer naar de kapper bent geweest, maar je kan ook zo veel. Ze vinden je erg sociaal en zien dat je geniet van de kindjes om je heen (en dat zien wij ook!). Ook vinden ze het erg gezellig dat je zo kletst en vrolijk bent. Je bent een klein dreumesje aan het worden.
Als ik je breng is het nog wel even moeilijk. Zeker de eerste dag na de vakantie. Je zette het op een brullen en het duurde ruim een half uur voor mama weg was bij de creche. Je kroop in mijn nek en hield me stevig vast. Nu, na je drie keer weer gebracht te hebben, gaat het al weer iets beter. Je huilt nog wel, maar het is steeds korter. Je zwaait mij, en de andere ouders die hun kindjes komen brengen, vrolijk uit.
's avonds naar bed brengen gaat de laatste tijd ook weer wat moeilijker. Ook dan wil je niet dat we weg gaan. Je zet alles op alles zodat we weer terug komen. Je gooit je speen door de kamer heen en gaat "huilen". Je knijpt je ogen dicht en roept "wheeeee". Maar echt huilen doe je niet. Zodra je ons ziet, lach je vrolijk. Zelfs als je de trap hoort kraken, ben je al stil. We hebben je eerder nooit laten huilen. Omdat wij voelden dat je nooit om niets huilde. Want dan huilde je ECHT. Dan brulde je! Je had pijn, honger, warm, koud of was eenzaam. We konden je dan ook (bijna) altijd zo helpen dat je daarna weer lekker ging slapen. Maar nu, nu je ons echt aan het uitproberen bent, laten we je toch wat langer huilen. Om de 5-10 minuten komen we je even toe stoppen en geven we je speen. Dan weet je dat we er voor je zijn, maar we halen je er niet uit.
De eerste avond duurde het spel 2 uur, de volgende avond 1 uur, maandag was het nog maar een half uurtje en gisteren sliep je met 10 minuten. Hopelijk zet dit zo door. We zijn er altijd voor je schat, maar soms is het tijd om te gaan slapen en op te laden voor een nieuwe dag!
Tot slot zijn nu ook je voorste tandjes boven door. Wat een ellende waren die! Hopelijk is het nu weer even rustig, maar ik vrees het ergste.. Ik zie ze al weer duwen en hoor jou jammeren met je handje in je mond.
Nog een maandje en dan vieren we je eerste verjaardag, kleine dalton! Dan word je een iets grotere Dalton, maar je zal altijd mijn kleine ventje blijven. Hoe stoer en groot jij ook wil zijn en zal worden.
Dikke xxx
Mama
reacties (0)