Osteopaat

Wat een drama’s hebben we gehad. Dagen werden weken, weken werden maanden. En het leek gewoon niet beter te gaan. Huilen, krijsen, overstrekken, spugen, kramp, moeilijke stoelgang, onrustig, slecht in kunnen slapen, snel overprikkeld.

“Mevrouw, het is uw eerste?” “Spugen? Het hoort er allemaal bij. Het maagklepje sluit gewoon nog niet goed.” “Alle baby’s huilen.” “U heeft toch ook niet altijd even veel honger, het is geen probleem dat hij zijn flessen niet leeg drinkt.” “Dat stijve nekje en knobbeltje in zijn nek? O, das gewoon een lymfkliertje. Hij is vast verkouden, daar hebben ze wel vaker last van.” “Stoppen met ademen? O, dat is Breath Holding Spells. Kan geen kwaad hoor.” “Gewoon laten huilen, ze moeten zich ook zelf kunnen redden. Ze huilen zich vanzelf wel in slaap.” “Je moet hem niet zo verwennen.” “Een koemelkallergie? Nee mevrouw, das hoogst onwaarschijnlijk.”

Nee wij gaan voor onze lol hals over kop naar het ziekenhuis… Keer op keer belden we met het CB, zaten we bij de huisarts. We zien toch dat hij ongelukkig is, pijn heeft. Ze zeggen dat je een huilbaby hebt als hij meer dan 3 uur per dag huilt, 3 dagen per week, voor 3 weken achter elkaar. Nou, dan denk ik niet dat wij daar ver vandaan zitten.

Gelukkig kan hij ook prachtig lachen. En heeft hij ook zijn goede dagen. Is hij hartstikke nieuwsgierig en gek op smakzoentjes. Hij is zo blij om ons te zien. Dat doet je hart smelten!

Maar toch voelde het niet goed voor ons. Dit is niet normaal. Ook al is het onze eerste, hebben we geen vergelijkingsmateriaal. Ik heb wél een goed werkend moederinstinct! Kyran huilt niet zo maar. Die huilt alleen als er iets met hem is. En dat bleek gisteren ook maar weer.

We zijn bij een osteopaat geweest. Ze schrok van ons bevallingsverhaal. Het feit dat Kyran tijdens de zwangerschap en bevalling niet is ingedaald, is voor haar een teken dat hij er niet goed voor heeft gelegen. En dat kan wel kloppen. Hij heeft ook een tijd over dwars gelegen.

En dat ik zo hard heb moeten persen en zo lang, en dat ze in het ziekenhuis met hun volle gewicht op mijn buik hebben moeten duwen om hem er uit te krijgen en hem aan zijn hoofdje aangepakt hebben, zal hem veel druk op zijn hoofd en lijfje hebben gegeven. Nu bleek ook dat zijn nek, schouder en armpje vast zitten. Links kan hij minder goed bewegen. En ook dat klopt, hij slaat altijd met rechts tegen zijn speeltjes aan, links doet niet mee…

Ook vermoedt ze een koemelkallergie. We gaan nu beginnen met hypoallergene voeding. Zijn eerste fles leek hij al een heel stuk rustiger. Geen gehuil, geen gekrijs, geen gespuug, niet overstrekken... Ik hoop echt dat dit de oplossing is.

En wat ben ik blij dat we eindelijk serieus zijn genomen, dat iemand onze verhalen kan plaatsen, ons gevoel is bevestigd. Maar dat maakt ons ook erg verdrietig. Bijna 4 maanden lang lopen we al te mieren, vragen we hulp, maar krijgen we geen gehoor. Wat word je onzeker gemaakt. Dit was allemaal onnodig geweest.

Hopelijk gaat het nu een heel stuk beter en kunnen we nog meer gaan genieten met z’n drietjes. Nog meer ja, want we hebben ook wel genoten. Het is niet allemaal vervelend geweest. Je gaat ook gewoon door. Ze zeggen toch dat het normaal is? Nou dan zeuren we niet meer, kiezen op elkaar en gaan. Nou, als ik hier een ding van heb geleerd: ik word een grote zeurkous! Want mijn gevoel klopt gewoon…