Ja het is zover........

.... Morgen is de allereerste werkdag sinds Evan geboren is....
Nou ja, sinds 12 maart was mijn (onverwachte) laatste werkdag. Ik was maandag
15 maart vrij omdat mijn moeder een kleine oogoperatie moest ondergaan en ik zou
bij haar in het ziekenhuis blijven en haar aan het einde van de middag dan weer
thuis brengen. Niet wetende dat ik ’s avonds zelf ook in het ziekenhuis terecht
zou komen. En dan 4.5 uur nadat mijn vliezen waren gebroken op 16 maart om
01.47 onze trots, onze lieve zoon ter wereld kwam!!!

En nu is het dan alweer bijna 4.5 maand verder......ongelovelijk hoe snel de tijd is gegaan. En wat er allemaal gebeurd is. Nog
geen jaar geleden hadden Pete en ik het er nog over om weer te proberen om
zwanger te raken. Hadden we zulke fantasieen erover, hoe het zou zijn om een
kindje te hebben.... En we zouden na onze vakantie in Sept dan ook weer gaan
beginnen. En als verrassing.....bleek dat ik zwanger was na onze vakantie ;-) !!!
Wat een zwangerschap....Bijna geen enkele problemen, amper aankomen en alles
ging zo goed..... totdat onze lieve kleine man op 15 maart besloot dat hij bij ons
wilde zijn....en niet meer in de buik!!

Een hele vermoeiende tijd, de vele ritten die we elke dag
(soms meerdere malen per dag) naar het ziekenhuis maakten, de enorme stress die
we hadden, omdat Evan 8 weken te vroeg was geboren. Hem elke dag aan de
machines te zien liggen, allerlei kabels aan hem....en toen kreeg hij ook nog
eens het RS virus. Hij moest al vechten om groter (te groeien) te worden, van
de kabels af te gaan en nu moest hij ook nog eens een virus bestrijden. Maar
onze vent was (en is nog) sterk en het lukte hem ook!!! Hij deed het nog steeds
harstikke goed, ondanks het virus en kwam nog steeds aan. En als dat nog niet
genoeg was, bleek dat zijn bloed zijn eigen tempo van groeien niet bij te
kunnen houden. Hij groeide sneller dan z’n bloed ..... zijn HB waarde was laag en
een paar dagen voordat hij eindelijk naar huis mocht, moest hij nog een
bloedtransfusie!!!

En dan 9 mei, Moederdag, bleek voor mij mijn mooiste (moeder)
dag te worden.... Onze zoon mocht naar huis....Eindelijk was hij thuis... Van af
dat moment eigenlijk ben ik nooit heel lang meer van Evan gescheiden geweest.
En dan nu......nu is het zover dat ik morgen weer moet werken. En ondanks dat ik
een vrij nuchtere dame ben, ben ik nu eigenlijk alles behalve nuchter! Vorige
week ging Evan voor een 2 uurtjes al naar de KDV, wenochtend, en had het er toen
al behoorlijk moeilijk mee. Iets wat ik van mezelf nooit had verwacht. Maar nu,
nu zit ik hier op de bank met mijn kleine schat tegen me aan en de tranen lopen
over mijn gezicht................... Morgenochtend moet ik om 07.15 onze vent naar de KDV
brengen en zal ik hem de hele dag niet zien, niet kunnen voeden, niet kunnen knuffelen..maar
zit ik op kantoor weer m’n werk te doen. En het voelt k*t..............

Nooit gedacht dat ik zo emotioneel kon wezen, zo nuchter als
ik ben................Oh wat wou ik dat het weer donderdagavond is. Dan komt Pete
thuis en is de ergste dag, de eerste dag naar de KDV ook voorbij...........oh voel
me zo raar / dom, ik weet dat het goed komt, maar toch heb ik zo veel verdriet!
Hoe dom..........................;(