Confronterend boek

Een paar jaar terug is een oud-vriendin van het voortgezet onderwijs veel te jong overleden op 22-jarige leeftijd, Daniëlle. Ze had 1,5jr ervoor acute leukemie gekregen. Daniëlles moeder heeft een boek geschreven over Daniëlle ter rouwverwerking (zoiets als Tonio van A.F.Th. Van der Heijden over zijn zoon) Ik heb het boek gisteren opgehaald bij haar en heb een tijd bij ze gezeten. Het was lang geleden dat ik ze gezien en gesproken had, want het leven gaat natuurlijk gewoon door.....voor mij althans, niet voor Daniëlles moeder. Die heeft het er nog moeilijk mee na 6jr en is de laatste 2jaar pas aan het rouwen en verwerken, ze klimt weer uit het dal en probeert te genieten. Daarvoor stopte ze het weg en werkte veel om maar niks te hoeven voelen. Wat ik best kan begrijpen, want je wordt uiteen gescheurd als zoiets je overkomt. Dan ga je zelf nog liever dood dan dat je afscheid moet nemen van je kind. 

Ik heb het boek vandaag in 1 ruk uitgelezen, terwijl de kinderen de hele ochtend tv keken (ik weet het, niet pedagogisch verantwoord maar wilde het boek echt lezen) Het was best confronterend. Zowel met hoe zij als persoon was (herinneringen kwamen weer terug) maar ook hoe haar moeder met de situatie moest dealen dat haar dochter doodziek was en uiteindelijk is overleden. Ik heb dus hier en daar even pauze moeten nemen, omdat het te heftig werd en ik mijn tranen niet meer kon bedwingen. Een andere vriendin van mij was tot het eind vriendinnen met haar en is nog niet verder gekomen van 1/3 van het boek, omdat ze het erg heftig vind om te lezen. 

N u heb ik bij de geboorte van mijn jongste stamcellen/bloed afgestaan vanuit de navelstreng ivm onderzoek voor leukemie. Nu ben ik blijer dan ooit dat ik dat heb gedaan, want Daniëlle haar leukemie was onder controle dankzij stamcellen vanuit de navelstreng. Ze kreeg na een jaar haar leven weer een beetje terug en was zelfs weer rustig aan een master-opleiding aan de universiteit begonnen. Alleen kreeg ze een halfjaar na de stamceltransplantatie 2 infecties op de longen (vanwege lage weerstand na de behandelingen), die haar fataal werden, omdat haar longen al een zwakke plek waren vanwege astma en die hebben erg geleden in haar ziekteperiode. Mochten we nog voor een 3e gaan, sta ik zeker weer stamcellen/bloed af. Ik heb nu met eigen ogen gelezen wat het kan doen en hopelijk dat leukemie in de nabije toekomst met succes behandeld kan worden bij iedereen dmv die stamcellen. 

Daarbij sta ik weer stil bij wat ik heb (een lieve man en 2 schattige kinderen) en ben ik dankbaar dat we allemaal gezond zijn. Ik heb mijn kinderen even extra geknuffeld toen ik het boek uit had en vanavond nemen manlief en ik wat qualitytime met elkaar. 

Dan rest me nog 1 ding te zeggen: enjoy the little things in life and your precious family. You never know when it all will end.