Even een tweede blogje er achteraan, maar ik heb dingen graag een beetje overzichtelijk voor als ik nog s wat terug wil lezen ;-)
Ik weet geloof ik niet meer of ik nu last heb van hormonen of dat de wereld om mij heen gek is geworden.
Ik heb zo t gevoel dat ik niet op waarde geschat wordt (wel hier in huis hoor!) maar bv door mijn familie, en ook schoonfamilie. Met de pasen ging t over onze jongens dat Wouter zo'n rustig ventje is. En ik zei dat Daan zoveel meer huilde enzo. Springt mijn familie er meteen bovenop door te zeggen dat dat aan ons lag dat wij zo zeikerig waren met hem. En dat hij dat voelde dus daardoor veel huilde.
Ook ging t over kleding, Daan had zichzelf helemaal nat geplast dus alles moest verschoond, nee, dat is niet zijn leukste trui hoor.... phoe hou je mond joh, daar vraag ik toch niet naar. En als je er last van heb, geef je geld, dan koop ik nieuwe leuke kleding:-0
Nou, dat laatste is niet zo erg, maar ik ben wel echt heel erg snel op mijn teentjes getrapt. Vind het lastig te bepalen of dit hormonen zijn, of dat ik gelijk heb?! Maar als mensen gaan zeggen dat we het met Daan niet goed deden, of dat het aan ons lag, heb je mij gewoon op de kast. Men wil er niet aan dat Daan een pittig karaktertje heeft. Terwijl dit echt wel zo is. Zijn emoties (zowel blij als verdrietig, boos enz.) zijn nu eenmaal allemaal erg heftig. Als baby al, als het drinken uit de borst soms niet wilde lukken, ging hij soort grommen en met zijn vuistjes op mijn borst slaan. Dit doet Wouter nu echt niet, die gaat gerust 4 min. zitten proberen voor hij wat ongeduldig wordt.
Maar nee hoor, het ligt geheel aan ons (lees, mij)
bleh..... (als t wel hormonen zijn, nog maar 7 maanden te gaan!)
reacties (0)