Terugblik op het afgelopen jaar

Vrijdag 29 December 2017

Het is al een paar maanden geleden dat ik op babybytes heb gezeten en laat staan dat ik een blog gepost heb. De laatste blogs gingen over mijn depressies, de inleiding en mijn bevallingsverhaal. Dus ik dacht bij mezelf laat ik een throwback schrijven over het afgelopen jaar en hoe het nu met mij gaat. Zoals beschreven in mijn blogs heb ik op zeer jonge leeftijd ( 21 jaar inmiddels ) heel wat meegemaakt in 12 maanden tijd. Het begon allemaal een jaar geleden toen ik een onverwachte positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Totaal niet gepland want ik slikte de pil al jarenlang trouw maar toch was het van harte welkom en waren we er ontzettend blij mee want we hadden samen wel een kinderwens. Die blijdschap was er helaas maar voor korte duur want met precies 6 weken ging het mis en zaten we op een zwarte wolk vol verdriet. Onze kinderwens werd alleen maar groter tijdens het verwerkingsproces en we besloten samen om er voor te gaan. Een maand later was ik opnieuw zwanger waar we enorm dankbaar voor waren, maar toch was de onderzekerheid erg aanwezig vanwege de vorige zwangerschap. Die onzekerheid was bij mij maar van korte duur want ik werd op 2e kerstdag 2016 zo ontzettend ziek! Nog nooit van me leven zo ziek geweest en me zo gevoeld. Ik had te maken met HG misselijkheid. 4 maanden lang was ik dag en nacht doodziek. Ik kon niet normaal functioneren, niet bewegen, zelfs door ergens aan te denken werd ik al misselijk en kwam alles eruit. Meer dan 10 kilo afgevallen, tig dokterbezoekjes, medicatie gehad die niet werkten.Ik was zo blij dat het ergste na 4 maanden over was! Doordat ik niet kon werken in die periode raakte ik bijna mijn baan kwijt en mijn inkomen die we toen echt nodig hadden. Rond de 20 weken zwangerschap kreeg ik te maken met bekkeninstabiliteit en moest ik meerder keren in een week tijd naar verschillende fysiotherapeuten. Ook kreeg ik te maken met ernstige slaapproblemen. Ik sliep toen maximaal 2 uur per nacht en dat heeft aangehouden tot aan mijn bevalling. Alles aan geprobeerd met speciale medicatie om dat te verbeteren maar dat mocht niet baten. De slaapproblemen hebben mij achteraf de das om gedaan. Niemand verteld je dat je door ernstige slaaptekort tijdens een zwangerschap grotere kans hebt op een depressie. Dat heb ik zelf ondervonden toen ik 7 maanden zwanger was. Ik voelde me niet lekker in me vel, kon niet genieten van de zwangerschap, had nergens zin in, wou niemand zien en lag het liefste de hele dag in bed. Toen ik 8 maanden zwanger was ben ik met spoed doorverwezen naar het ziekenhuis want ik leed aan een ernstige vorm van een prenatale depressie. Ik was een compleet labiel persoon en huilde de hele dag door. Maar het ergste was dat het in mijn hoofd een chaos was. De hele dag en nacht schakelden knoppen plosteling om in mijn hoofd die zorgden voor stemmingswisselingen, woede aanvallen, dat ik mezelf haatte etc.. Het was zo erg dat ik op de pop poli terecht kwam van de gynacologie en van de psychiatrie. Inleiding was een feit want ik mocht absoluut niet langer doorlopen voor mijn veiligheid. Verschillende instanties werden ingeschakeld en toen was het wachten op de inleiding. Maar die kwam maar niet... 3 weken lang werd ik gezien door gewone gynacelogen en door hun naar huis gestuurd met de medeling dat mijn depressie maar een vervelende bijzaak was. Achteraf is in het ziekenhuis van alles fout gegaan wat maar fout kon gaan, maar de inleiding werd uiteindelijk ingepland. Na een bevalling van 28 uur beviel ik van onze prachtige zoon Noah. Dolgelukkig zat ik toen op mijn blauwe babywolk, maar ook daar werd ik vanaf getrapt na 2 weken. Ik begon me opnieuw niet goed te voelen en hebben toen gelijk de instanties ingeschakeld. De diagnose : Postnale depressie. Dan zit je als 21 jarige volop in een traject met alleen maar huisbezoeken, toezichten, gesprekken, evaluaties, ziekenhuisbezoeken en niet te vergeten de medicaties! Gelukkig na 2 maanden ben ik er weer boven op gekomen maar het heeft flink wat littekens achtergelaten. De hele zwangerschap en de eerste periode na de bevalling wil ik het liefste weg vegen en gewoon vergeten want daar ben ik absoluut niet trots op. Ik weet nu dat het onmacht was want een depressie overkomt je gewoon. Daar heb je niets over te zeggen. Het heeft wel even geduurd voordat ik het een beetje een plaatsje kon geven en accepteren wat er allemaal met me gebeurd is. Dat zal nog wel een poos duren voordat alles verwerkt is en een plaatsje heeft maar ik ben er mee bezig. Inmiddels ben ik weer aan het werk en is mijn zoontje alweer 4 maanden oud geweest. Ik ben super verliefd op hem! Het is een geweldig, vrolijk, makkelijk en lief mannetje. Een echte hartendief. Vanaf het eerste moment dat ik hem zag wist ik meteen dat alle tegenslagen die ik heb gehad het de moeite waard waren om zijn mama te mogen zijn. Ik ben ontzettend trots op hem. Hij is mijn rots om door te vechten en te bereiken wat ik wil. En dat ga ik het komende jaar zeker doen.