Het is vrijdag vandaag, volgende week is de echo.
Ik ben er niet aan toe, ik dacht altijd dat ik het wel aan kon een zwangerschap.
Vanmorgen is mijn nichtje geweest, ik mocht even oppassen.
Ze slaapt niet niet veel, dus dat heeft er ook mee te maken, maar het eerste halfuur nadat mijn zus weggegaan was heeft ze alleen maar gehuild. Hartstikke moe, maar in bed wil ze niet slapen.
Ik weet dat het anders is met een eigen kind, dan kent het de omgeving en het bed.
Maar toch, ik word moedeloos van het gehuil. Ik weet niet wat ik kan doen om haar te helpen.
Ik ben er geen voorstander van om een kind lang te laten huilen. Vooral niet als ik zie dat ze overstuur is.
Ik denk dat ik er nog niet aan toe ben.
Gelukkig heb je 9 en halve maand om je voor te bereiden als je zwanger bent.
Maar goed volgende week dus de echo. Ik kopieer nu even een stukje uit een mail. Ik zou het anders namelijk precies hetzelfde opschrijven:
17 juni had ik een echo staan vanwege de positieve test en die blijft staan, dan kijken ze nog even.
Op de 1 of andere manier bid en hoop ik nu op een wonder, dat het bloed iets anders betekend. Je hoort van mensen dat ze gewoon ongesteld zijn geworden tijdens de zwangerschap.
Terwijl ik eigenlijk in mijn achterhoofd heel goed weet dat niets meer kan zijn. Maar ik zit liever in de hoop gedachte.
Deze bloeding was ook heel raar, de eerste dag had ik menstruatieklachten, de dagen erna alleen vloeien. Op de vrijdag toen we naar het waterpark gingen had ik wel even steken in mijn onderbuik, eventjes rechts. Maar na even rustig aan doen, had ik er geen last meer van. Sinds maandag is er niets meer. Dus dan heb ik 4 dagen gevloeid.
Ik zie het allemaal wel, zal er met een gevoel van hoop en verdriet naar toe gaan.
Xx
reacties (0)