Stomme dikke buik...

het is midden in de nacht als ik wakker wordt om naar het toilet te gaan. In de badkamer zie ik mijzelf in de spiegel. Waar normaal altijd een platte buik te zien is prijkt nu al sinds een week een mooie, strakke ronde bolling. Ik draai mezelf een beetje en profil; een weekje of 15, 16 zou ik mezelf zo schatten. Ik aai zachtjes over mijn buik en droom een beetje over zachte trappelende voetjes. Zag ik nou vandaag mijn moeder al steels naar mijn buik kijken met zo'n blik van 'zou het'? 

Maar helaas. Ik ben niet zwanger, ik ben ongesteld. Het is wéér niet gelukt. Hoe lang zijn we nou bezig? Ruim anderhalf jaar alweer. 20 maanden, 13 veel te lang durende rondes.

Ik ben een beetje boos op mijn lichaam, dat het mij zo zichtbaar voor de gek houdt. Ik ben verdreitig dat het weer niet gelukt is. Ik voel mij ongeduldig en gefrustreerd omdat mijn cyclus met gemiddeld 40 dagen zo lang is en het nu weer zo lang duurt voordat ik weet of de volgende ronde wel gelukt is. Ik voel mij moedeloos omdat ergens een stemmetje in mij zegt dat het niet meer gaat gebeuren, dat ik te oud ben, dat ik windeieren leg, dat er hormonaal iets niet goed zit.

Ik zucht even en tel mijn zegeningen. Ik heb immers al twee prachtige gezonde meisjes mogen krijgen. Wanneer is genoeg, genoeg? Hoe lang gaan we nog door met proberen voor een derde? Hoe vaak wil ik mij nog zo voelen na een mislukte ronde?

Maar de wens is nog te groot. Ik kijk nog een keer naar mijn stomme dikke menstruatie buik. Binnen enkele dagen zal 'ie wel weer plat zijn. Nu nog maar even balen en dan maar weer vol goede moed op naar ronde 14.