Aangenomen, maar toch onzeker
Hoi meiden,
Heb even niks van me laten horen omdat de vermoeidheid en kwaaltjes zich meester over me hebben gemaakt. Maar ik heb wel vaak mee gelezen hoe het jullie vergaat hoor!
Nou daar zit ik dan, ik ben gebeld vanochtend door het bedrijf waar ik heb gesolliciteerd. "We heten je welkom in ons bedrijf, en kijken uit naar een prettige samenwerking".
Ik was dolblij, maar tegelijkertijd bekromp me het gevoel van angst (faalangst), en onzekerheid. Ik mag over twee weken beginnen.
Volgende week mag ik het contract tekenen, en mag ik de auto in ontvangst nemen. Allemaal heel leuk, maar waarom ben ik zo bang?
Zoals jullie in mijn andere blogje kunnen lezen, heb ik er mee gezeten of ik wel, of niet zou vertellen dat we een kinderwens hadden. Na de vele tips en adviezen heb ik dus besloten om het voorlopig niet te vertellen.
De eerste maand is een proefperiode, ik ben gewoon bang dat ik door de misselijkheid en vermoeidheid mijn functie niet naar behoren kan vervullen.
Ik heb me voorgenomen om toch voor de volle 200 % me best te doen. Maar ik heb ook met mezelf afgesproken dat als het niet gaat, dat ik toch naar mijn leidinggevende ga om hem de situatie uit te leggen.
Als ze dan besluiten om mij te ontslaan (officieel mag dat niet, en het zou heel laf zijn), dan zou ik dat heel jammer vinden, maar ergens zou ik het wel oke vinden.
Mijn gezondheid, en dat van mijn kleine rijstkorreltje hebben wel voorrang.
Ik ga nu van het ergste uit, dat kan ik beter wel doen, omdat ik op die manier de situatie een beetje kan relativeren.
Verder probeer ik uit te zoeken op welke manier ik de misselijkheid een beetje kan onderdrukken. Iemand nog tips??
Ik was op zoek naar een uitdaging....nou ik kan jullie wel vertellen dat dit ECHT een uitdaging is!
Liefs Roosje79
reacties (0)