Vandaag was het eindelijk zover. E-day.
De echo afspraak stond om 11:45. 11:30 was ik er al en vl kwam 10 minuten na mij. 12:15 waren we aan de beurt. Met lood in de schoenen naar de echo. Ik wilde het niet weten, de hoop op een wonder was er tot het moment van de echo nog....de kans op een wonder, ondanks alles.
Echostaaf erin en het scherm flikkert en spring van de screne saver..
We zien eerst de baarmoeder...en een hele dikke slijmlaag. Na wat zoeken een heel klein kraaltje.....4-5mm groot...of moet ik klein zeggen? Hoe je het ook wendt of keert veel te klein voor de zwangerschapsduur. Ik ben vandaag 6w1d en de echo kwam meer overeen met 5w1d. Dat en de slechte hcg waardes waren voor de gyn voldoende om te zeggen dat de kans op een goede afloop nagenoeg 0 is. 100% kon ze niet zeggen, maar wel bijna. Alles nagekeken. Linker eierstok nog gezwollen door de hcg, rechts al wat rustiger. Ze heeft nog even goed gezocht naar een tweede, maar daar was echt niets meer van te vinden. In elk geval zit hij in de baarmoeder. Dat is in elk geval fijn.
TJa zegt ze. We gaan weer bloed prikken. Kijken of de hcg al aan het dalen is of toch nog gestegen is. Als het gestegen is moet ik over twee weken weer een echo. Als het lager is dan moet ik stoppen met de utrogestan. En hopen dat de miskraam uit zichzelf op gang komt.....
We kregen wel een fotootje van pukkemuk. Onze dappere kruimel.
We hebben samen gehuild. Zo dichtbij....zo ontzettend dichtbij....zo onbereikbaar ver weg.
Mijn hart is gebroken, uiteen gespat in 1000 stukjes.
Liefs
X
reacties (0)