Hij is er!

Hij is er, eindelijk!

Het ging niet zonder slag of stoot, maar hij is er.
Ik zal bij het begin beginnen, het einde van de vorige blog.

Vrijdag 25-01-2013
Na een weer zware nacht, vol weeën en zonder veel slaap m'n ouders gebeld of zij op Floortje wilde passen een dagje en misschien een nachtje. Gezien de heftigheid van de harde buiken zou het best wel eens door kunnen zetten en ik was te moe om Floortje te kunnen verzorgen. Bovendien wilde ik niet dat ze zou zien hoe pijnlijk sommige van de harde buiken waren. Wat dan lag ik wel te kreunen op de bank. Ze had al een paar keer me een harde buik op zien vangen en gevraagd: wat is aan de hand mama? En ik maar zeggen de baby geeft mama schopjes en die doen een beetje auw....
Tegen de tijd dat m'n ouders Floortje op kwamen halen waren de harde buiken al weer nagenoeg weg.
Gedurende de dag kwamen ze om het half uur, maar niet meer zo lang en zwaar als in de nacht.
In de avond namen ze weer toe tot om de 6 a 7 minuten, een minuut lang. Ik ben toen weer in bad gaan liggen en kon zo de rug en been harde buiken beter opvangen. Ben met een slaappil naar bed gegaan.

Zaterdag 26-01-2013
Om 3:30 wakker, weer harde buiken om de 12 minuten, en langer dan een minuut. Tussen de harde buiken door, die inmiddels weer verder uit elkaar zitten geprobeerd de kleine man te voelen. Ik voelde hem eerst een uur lang niet. Paniek voel ik opkomen, ik maak m'n vriend wakker. Ik zeg dat ik het ziekenhuis wil bellen, dat ik me zorgen maak over de kleine. Hij zegt goed en staat vast op. Ik bel het ziekenhuis. Kom direct maar zeggen ze.
5:00 in het ziekenhuis, aan de ctg. Ziet er goed uit. Harde buiken weer minimaal. Vk wil nog even m'n ontsluiting controleren, die was donderdag immers al 3 cm. Ik dacht heel hoopvol nog, nou die harde buiken hebben vast wel voor 4 cm gezorgd....ik zie de vk wat verschieten en nog een keer voelen...7 cm...ik ga nergens meer heen zegt ze....en een ruggeprik is ook geen optie meer.

Ik wordt geïnstalleerd op een verloskamer. Ze willen de ctg registratie wat beter van de kleine. En besluiten de vliezen te breken om een plakker op z'n hoofd te doen. Tevens hopen ze daarmee de weeën weer te prikkelen en de ontsluiting verder te laten gaan. De vliezen worden na wat gefrut gebroken en het blijkt dat de kleine man het niet meer naar zn zin heeft. Hij heeft in het vruchtwater gepoept. Blijkt dus dat mijn 'harde buiken' van de afgelopen week dus wel degelijk weeën zijn geweest en dat ik blijkbaar last heb van weeenzwakte.
Het is intussen 6:30. Ik krijg trek en ga lekker een appelsapje en een cracker met kaas eten. Ik wordt om 8:30 weer gecontroleerd. De verpleegkundige komt eerst bij me...ze is niet onder de indruk van m'n weeën...ik zeg, ik ook niet. Ik maak me best zorgen over de weeen, want als ik tot nu toe alleen harde buiken heb gehad...wat zullen die weeen wel niet zijn. Kan ik die nog wel wegpuffen? Ik heb de afgelopen week harde buiken gehad die pijnlijker waren. De vk komt en checkt de ontsluiting...verrassing... Ik zeg tegen haar: nix erbij hè?!?! Nee inderdaad nog steeds 7 cm...we gaan aan de weeopwekkers. Wel duidelijk door gesproken dat er bij weeopwekkers en een niet vorderende ontsluiting direct wordt overgegaan op een ks.
Om 10:05 wordt het infuus aan gesloten.
10:15 regelmatige weeën.
10:30 persdrang
10:40 ctg neemt af, ze proberen tussen de persweeen door een buisje in te brengen om bloed af te nemen bij de kleine man. Ik kan hierdoor tussentijds niet ontspannen en begin te hyperventileren. Ik ben bang en ik heb pijn. Ik weet niet of ik dit wel kan, of ik dit wel durf.
Bloedwaarde baby was 7.5, dat is goed.
We gaan door dus.
Ik raak tussen de weeën door in een soort mistige staat, alles om me heen is mistig en grijs en voelt koud aan. Ik heb nog steeds geen idee wat ik doe en weet niet precies wat er nou gebeurt, of het wel goed gaat etc.
De gyn die blijkbaar ook ineens er is, vind de ctg niet goed meer. Haast is geboden. Ze gaat de vacuüm pomp gebruiken en een knip zetten.
Na de voorlaatste pers wee wordt de zuignap geplaatst en op de laatste perswee wordt de knip gezet en voel ik de kleine man eruit glijden.
Hij wordt op m'n buik gelegd, hij is blauw, bijna paars. Net als Floortje had hij een navelstreng omstrengeling waardoor hij in nood raakte. Ik hoor hem kuchen en dan huilen. Ik voel hem over me heen plassen. Hij doet het. De mist trekt wat weg uit m'n hoofd. Ik voel de placenta naar buiten glijden. Alles voelt warm en nat op me. Ik lig te rillen, ik ben koud en leeg en blij en alles tegelijk.

10:52 wordt genoteerd.
Hij is er... Max Benjamin is geboren.
Een flinke kerel van 4010 gram
52 cm lang

We moeten een nachtje in het ziekenhuis blijven, omdat Max in het vw gepoept had en ook nog een vacuüm verlossing heeft gehad.

Het is allemaal razend snel gegaan. Ik weet op dat moment nog niet wat ik voel en vind van de 'natuurlijke' bevalling. Nu een paar dagen later wel: nooit meer! Alle dingen waar ik bang voor was, slechte ctg, navelstreng om de nek, kunstgrepen...de knip...zijn toch uit gekomen. Het herstel is iets minder intensief, maar zeker niet minder pijnlijk dan de ks. Misschien dat ik er over een week wel weer anders tegen aan kijk.

We zijn nu thuis, Max doet het goed. Uiteindelijk is dat alles waar het om draait.