Op zoek naar een oase

Tja ronde 18....wat moet ik ervan zeggen. Ik had gehoopt hier nooit meer terecht te komen, maar ondertussen denk ik dat ik weer een lange adem nodig ga hebben. 

Ik was deze ronde weer echt verdrietig na de hoop, maar na de stille tranen...mezelf even streng toegesproken en we gaan weer verder.

Het voelt soms alsof ik in een eindeloze woestijn loop en af en toe een luchtspiegeling zie en denk dat ik toch water heb gevonden. Ik loop en loop en in het begin was het lopen redelijk kwiek, na een klein jaar werd het zwaarder alsof mn schoenen met lood waren gevuld waardoor ik steeds dieper in het zand weg zakte, de afgelopen 2 maanden is het anders. Door de IUI heb ik een beetje meer richting gekregen. De dorst blijft, maar overal waar ik kijk is eindeloze zand vlaktes. Door mn 40ste verjaardag ben ik gaan twijfelen of ik die oase nog wel op tijd vinden...mijn geloof in het vinden van die oase wordt aan geknaagd...en toch...

Ik moet blijven geloven....ik moet blijven geloven dat het ooit zal lukken....en iedere luchtspiegeling brengt me een stap dichter bij het water waar ik zo naar dorst. Water is de bron van het leven. 

Tot die tijd, ploeter ik door, door dat verrekte mulle zand, geef ik niet op, want: ik worstel en kom boven. Hopelijk in een heerlijk waterpoel in een prachtige oase......