De eerste tekenen van een naderende ongi melden zich ..... de eerste tekenen van een zwangerschap blijven uit...Ik weet wel dat succes in de eerste IUI echt te geweldig zou zijn geweest, maar toch...ik had hoop..zoveel goede hoop. Net als iedere maand weer. Hoe vaak kun je met je kop tegen een muur aanlopen?
Vandaag op het werk kondigde een collega aan dat zijn vrouw 12 weken zwanger is van hun eerste. Ik denk dat de rest me groen van jaloezie zagen worden. Uiteraard heb ik hem gefeliciteerd...maar ik huilde, schreeuwde en vloekte van binnen. De hele wereld om me heen is zwanger. Overal zie ik dikke buiken. Het groene monster in mij geeft hartsteken van afgunst... waarom zij wel en ik niet? Waarom gaat nou nooit eens iets vanzelf en is alles een heuveltje-op-gevecht...wat zeg ik: berg-op-gevecht....
Ga ik de kracht nog hebben om dit lang te doen? Moet ik niet gewoon genoegen nemen met wat ik heb. Een mooie dochter, een fijne vent. Ben ik niet gewoon hebberig. Er zijn er zoveel die het nooit gegund wordt. Ik besef ook dat ik zo veel mazzel heb dat ik Floortje heb. Maar ik zou het voor haar ook erg fijn vinden dat ze een brusje heeft.
Ik had zo gehoopt op een fijne verjaardag, ondanks het feit dat het de big 40 is, maar ik houd ernstig rekening met een teleurstelling aan het eind van deze week...het nieuwe jaar gaat ben ik bang ook ronde 17 inluiden......ik ben verdrietig en ik ben zo bang dat ik dat blijf...
Sorry meiden heb vandaag een beetje medelijden met mezelf.
reacties (0)