Van je familie moet je het hebben......

Dussssss....

Gisteren waren mijn ouders op bezoek.

Nu moeten jullie weten dat mn moeder en ik nooit erg close zijn geweest. Ik trok altijd meer naar mn vader toe. In de ogen van mijn moeder tel ik sinds ik haar klein dochter heb gekregen een beetje mee. Nou wist ik dat wel, maar een mens blijft in hoop leven...

Alle moed bijelkaar geschraapt en we hebben ze verteld dat we intussen alweer ruim een jaar aan het aanklooien zijn en dat we nu voor de keus staan iui of gelijk ivf. En wat we nu allemaal aan het doen zijn (vitamines, acupunctuur, etc) om toch misschien de kans te vergroten.

Beginnen me ouders (vooral me moeder) over de kindjes voor mij en mn zusje te vertellen. Voor het eerst overigens dat me moeder erover praat met mij. Ik heb tot dusverre alles van mn zusje en mn vader moeten horen, althans het kleine beetje informatie dat ik had. Ik snap ook wel dat het een pijnlijk onderwerp is, ookal is het al lang geleden. Dus ik luister en stel vragen. Echt heel verdrietig verhaal. Als mijn moeder is uitverteld, denk ik dus dat ze het misschien wel 'fijn' vindt dat ik een stukje van mijn verhaal/verdriet/pijn met haar deel. Misschien dat we dat toch ooit nog een soort van band krijgen, toch nog ergens die hoop dat we misschien door een gedeeld verdriet een band kunnen smeden.... Dus ik zeg nog (met de tranen in mn ogen, ben n beetje labielig als het om zwanger raken, of het gebrek daaraan gaat), voor jullie was het ook moeilijk om kindjes te krijgen toch? Nee hoor, zegt ze keihard. ik werd heel makkelijk zwanger... daar lag het niet aan, zwanger worden is nooit een probleem geweest....

Het kwam toch wel hard binnen. Ik weet in mn hoofd wel dat ze het waarschijnlijk niet zo bedoeld heeft, maar het doet wel pijn als de hele familie intussen mega vruchtbaar lijkt te zijn en mn vriend en ik ondanks eindeloos proberen er tot dusverre nog maar een keer een geslaagde poging hebben gehad in 10 jaar tijd.

Niet dat ik ons met hun wil vergelijken, wij hebben nooit een kindje laat in de zwangerschap verloren, of net na de geboorte. Dat lijkt me nog verschrikkelijker dat niet zwanger raken. Ik wil ons verdriet ook niet vergelijken met dat van hun, maar dat neemt niet weg dat wij ook verdriet hebben.

Wat ik nog het ergste eigenlijk vond is dat ze niet eens heeft gevraagd hoe wij ons er onder voelen, terwijl ze toch moet hebben kunnen zien dat ik het er erg moeilijk mee heb. Ze heeft niets gevraagd over wat iui of ivf inhoud, niet wat de voors en tegens zijn. Er leek geen enkele interresse meer in het onderwerp te zijn nadat ze haar verhaal had gedaan. Wat moet ik hier nu mee?Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er eigenlijk helemaal geen zin meer in heb om het er weer een keer met mn ouders er over te hebben. Tenzij zij erover beginnen en interesse tonen.

Wat zouden jullie doen?